Oleg en ik zaten in de keuken. Hij draaide een leeg kopje in zijn handen.
— Hard was je wel voor haar, — zei hij, maar er klonk geen verwijt in zijn stem. Eerder verbazing.
— Ik heb alleen haar spelregels geaccepteerd, — antwoordde ik, terwijl ik door het raam keek waar de eerste winterse sneeuw begon te vallen.
— Weet je, soms denken mensen dat hun houding tegenover hun naasten een munt is die alleen maar in waarde stijgt. En dan blijkt ineens dat de koers allang is gezakt.
Die avond verwijderde ik die bewuste tabel van de computer. Het bestand verdween naar de prullenbak.
Ik voelde geen triomf. Ruzie maken met familie is altijd zwaar.
Maar toen ik de badkamer binnenliep en op het plankje mijn douchegel zag staan — netjes op zijn plek — begreep ik één belangrijke waarheid.
Soms moet je, om de vrede in een gezin te bewaren, één keer de echte prijs laten zien. En niet bang zijn dat iemand weigert te betalen.
Want rust in je eigen huis is het enige waarop je niet mag bezuinigen.
En jij — wat zou jij doen in zo’n situatie? Vind je dat “een slechte vrede” en geduld beter zijn dan zulke eerlijke rekenkunde? Het blijft tenslotte haar moeder…
