Richard Whitmans hart bonde toen de taxi stopte voor zijn huis met twee verdiepingen in de buitenwijken van Chicago. Na drie vermoeiende weken vol in Londen voorlopig hij eindelijk terug.
In gedachten was het levendige beeld: Emily, zijn zevenjarige dochter, rende naar de deur en riep « Papa! »; baby Alex zat vrolijk te brabben in zijn stoel; en Vanessa, zijn vrouw van pas twee maanden, begroette hem met een vriendelijke glimlach.
Dat gaf zijn leven zin: thuis wachtte zijn familie hem op, daar was hij zeker van.
Hij stapte uit de taxi, met zijn bagage in de hand en zijn hart zwol van verwachting. Hij had kleine souvenirs uit het buitenland meegenomen: een sprookjesboek voor Emily, een knuffelbeer voor Alex. Hij zei dat hij gelach voor, de vreugde die door het huis galmde.
Maar toen hij de sleutel omdraaide en naar binnen stapte, kwam het welkom dat hij zich nooit had voorgesteld.
In plaats daarvan deed het oorverdovende geluid van gebroken glas hem verstijven.
Toen klonk er een kreet. Hoog. Gebroken.
