« En nu, zo zichtbaar, heb ik niet veel tijd meer. Mam, wat zeg je? » Maksyms toon oorspronkelijk, maar meer onzichtbaar dan bezorgd. « Je moet naar de dokter, niet thuis zitten wachten op een wonder. »

« Ik weet dat je gelijk hebt, zoon. Maar kunnen we niet hier blijven, thuis? Ik zou graag bij je zijn, al is het maar voor de laatste paar dagen. » Maksym zuchtte diep.

‘Mam, dat is overbodig. Ik praat wel met Natasha en regel dan iets. » « Maxim, maar ik wil niet. »

Begon Vera, maar hij onderbrak haar. « Mam, zo is het genoeg. Het is voor je eigen bestwil. »

« Oké, ik bel je terug. » Een halfuur later belde Vera’s dochter, Natalia. Haarsteel was doorspekt van zowel nonchalante onduidelijk als lichte irritatie.

« Mam, Maksym zei dat je heel slecht gevoeld bent. We hebben al afgesproken om je naar de kliniek te brengen. Daar zullen ze je onderzoekers en in de gaten houden. »

« Natasha, waarom? » smeekte Vera. « Ik wilde gewoon bij je zijn. » « Kan ik niet thuisblijven? » « Mam, wees niet zo koppig, » snauwde Natalia.

Maxim en ik heb alles al besloten. Thuis is niet de plek voor behandeling. Het zou beter zijn als je naar de kliniek ging.

Maar Natasha… Vera probeerde opnieuw in te grijpen. « Geen gemaar, mam. We houden van je, maar je zult je thuis bezeren.

Alles is geregeld. Wij halen je morgen op. » De pieptonen onderbraken het gesprek.

Vera stapt naar de telefoon in haar hand, ze hoopt ook dat de kinderen tot bezinning zouden komen en van gedachten zouden willen veranderen. Maar de telefoon ging niet. De volgende ochtend is er een ambulance bij haar huis.

De chauffeur en de ambulancebroeder reden naar het appartement en begonnen met inpakken. Vera zat op de rand van het bed en langzaam haar belangrijkste spullen in een tas. Haar hart zonk in haar schoenen van spijt: in plaats van bij de kinderen te blijven, was ze een dure gast in haar eigen leven geworden.

De ambulancebroeder, een oudere man met een vermoeide, gedwongen een gesprek aan te knopen. « Nou, het is goed, ze nemen je op in het ziekenhuis en alles komt goed. » Vera knikte slechts, niet in staat de juiste woorden te vinden.

De auto bracht haar snel naar het ziekenhuis, waar een kleine kamer met blij, witte muren op haar wachtte. Vera keek om zich heen en voelde al haar dromen over de laatste warmte van een gezinswoning tot stof vergaan. Uitgangspunt is dat ze op bed liggen en naar het plafond gaan.

Een gevoel van nutteloosheid en eenzaamheid overviel haar opnieuw. Ze verlangde haar laatste dagen met haar kinderen door te brengen, maar zij zag haar smeekbeden als niets meer dan een probleem dat opgelost moest worden. Vera sloot haar ogen, probeerde haar bitterheid te onderdrukken en fluisterde: « Verdien ik niet meer? »

Vera Ivanovna lag in haar ziekenhuiskamer. Haar vaste gezicht werd nauwelijks verlicht door het ingebouwde licht dat door het kleine raam naar binnen filterde. De kamer was piepklein, met grijze muren en een krakend bed.

Nog maar gisteren leek het ook al haar kracht haar had verlaten en ze kon alleen nog maar denken aan de onvermijdelijke toekomst. Iemand eerlijk zachtjes op de deur. Het was geen verpleegster of ziekenboegbeeld.

Ivan Pavlovich, een lange, sterke man met dik grijs haar, verscheen in de deuropening. Hij maakte een formeel jasje, maar zijn houding was zelfs nonchalant als altijd. « Vera, hallo, » zei hij zachtjes toen hij de kamer binnenkwam.

Ze ging op een kussen zitten, ook al was ze duidelijk duurder. « Ivan, hoe heb je mij gevonden? » Haarsteel was zwak, maar er straalde warmte uit haar ogen. Ivan ging in de stoel naast het bed zitten, trok zijn jas uit en bewust die voorzichtig over de achterkant.

Toen keek hij Vera bezorgd aan. « Wat is er gebeurd, Vera? Hoe heb je dit gevonden? Ik had de hele stad door moeten lopen als het moest. En jij? » Vera haalde haar schouders op.

« Kijk, het wordt elke dag erger. » Er klonk een stille armbanding in haar stem. Ivan zweeg zelfs en standaard uit het raam, maar uitgevoerd toen abrupt van onderwerp. « Ik houd je in de gaten. »

« En ook bij jouw bedrijf. Maxim is natuurlijk. » Hij zuchtte en schudde zijn hoofd.

« Hij maakt alles kapot wat je in de loop der jaren hebt meegemaakt. » Vera glimlachte zwakjes. « Hij is gewoon jong en impulsief. »

« Hij denkt dat hij alles beter weet dan wie dan ook. » « Sexy? » vroeg Ivan, terwijl hij ongelovig zijn wenkbrauwen optrok. « Hij heeft het hele personeel de stuipen op het lijf gejaagd. »

Hij geeft links en rechts aan, maar hij begrijpt zelf niet eens wat hij doet. Mensen klagen, maar er is geen houden aan. Hij denkt dat hij nu de baas is.

Vera leunde achterover op het kussen en sloot haar ogen. Haar gezicht werd niet vermoeider. « Ivan, ik kan er niet meer tegen zijn.

Laat hem maar doen wat hij wil. Ik kan niet meer alles bijhouden. » Ivan boog zich naar haar toe en samengesteld haar hand.

Zijn stem werd zachter, maar dringender. « Vera, zeg dat niet. Dit is jouw zaak, jouw leven. »

En je kunt niet opgeven zonder te vechten. Ze opende haar ogen en keek hem aan. « Wat kan ik doen? Ik ben alleen, Ivan.

Mijn kinderen wachten op mijn dood. Het lijkt erop dat het bedrijf niet meer van mij is. Ik heb de kracht niet meer om te vechten. »

« Je hebt mij, Vera, » zei hij vol vertrouwen. « Wacht even, hoor je mij? Je bent je hele leven al een vechter. Je hebt altijd een uitweg gevonden, zelfs toen iedereen zei dat het onmogelijk was. »

En nu besloten ze plotseling toe te geven. Ze glimlachte flauwtjes, maar er flikkerde een nauwelijks waarneembare twinkeling in haar ogen. « Makkelijk voor jou om te zeggen,

Iwan.

Jij hebt nog steeds de kracht, maar ik niet meer. Hij stond op, liep de kamer rond, draaide zich toen naar haar om en zette zijn handen in zijn zij. « Je bent niet alleen, Vera. »

« En je bent absoluut niet zwak. Je hebt een schok, een beetje aandacht nodig om je weer levend te voelen. Begrijp je dat? » Zijn zelfvertrouwen prei haar vaste bewustzijn te doordringen.

Dacht zelfs dat de pijn werd misbruikt. « Dank je, Ivan, » fluisterde ze, zonder haar ogen van hem af te wenden. « Misschien heb je gelijk. »

« Natuurlijk heb je gelijk, » zei hij met een flauwe glimlach, terwijl hij achteroverleunde in zijn stoel. « Ik kom bereiken. »

« En je blijft me vertellen dat je de kracht hebt. En wij zorgen voor Maxim. » Hij sloeg de zijne over haar hand.

Op dat moment trilde er iets dat opwarmt en leeft in de borst van Vera Ivanovna. Het was hoepel, hoewel zwak, maar op dat moment zo hard nodig. Vera Ivanovna bleef slaperig in haar kamer uit het raam te staren.

Het onderdrukte winterlicht viel op het bed, waardoor de kamer niet somberder werd. Het geluid van buiten werd geleidelijk luider. De deur ging een stukje open en een jonge vrouw in een wit kort verscheen in de deuropening.

Ze hielden een emmer water en een enorme dweil vast. Ze gluurde timide naar binnen. « Oh, het spijt me, ik heb je wakker gemaakt. »

De stem was zacht en zacht, ook het meisje bang was om iemand wakker te maken die ziek was. Vera Ivanovna ging een beetje rechtop in bed zitten en keek haar gast verbaasd aan. « Waar is Lidia? » vroeg ze met een lichte stem.

« Mama is ziek, » synthetisch het meisje toen ze de kamer binnenkwam. « Ik vervang haar vandaag. » Ze vroeg om hulp tot ze weer bijkwam.

Ze zette de emmer voorzichtig op de grond en haalde er een doek uit. Haar beweging was vaardig en manipuleerbaar, maar ze was een beetje nerveus. Vera keek naar het meisje, haar blonde haar in een paardenstaart gebonden, haar opgewonden was aandachtig…

Iets in haar houding zorgde ervoor dat ik meteen op mijn gemak was. Ze stofte het nachtkastje af en zette de medicijnflesjes recht. « Hoe heet je? » vroeg Vera, terwijl ze spontaan gastvrij over te komen.

Anna Anna met een verlegen glimlach. « Het spijt me als ik lawaai maak. Ik kom later wel terug. »

« Nee, nee, het is goed, lieverd, » gezongen Vera, terwijl ze haar hand wuifde. « Doe wat je moet doen. » Anna ging verder met realisatie.

Haarbeweging was snel maar voorzichtig. Ze geprobeerd het lawaai te verschillend en wierp af en toe een steelse blik op Vera, ook ze bang was haar te storen. Vera keek haar op haar beurt aan en conventionele haar ijver en systematischheid op.

« Hoe lang werkt je moeder hier al? » vroeg Vera onverwachts. « Ja, al een paar jaar, » Anna geantwoord, terwijl ze de dweil rechtzette. Ze zegt altijd dat ze de aardigste patiënten heeft.

« Vooral jij. Toch? » Vera glimlachte. « Ze is een goede vrouw.

We hebben altijd een gemeenschappelijke basis gevonden. » Anna glimlachte terug, maar sloeg snel haar ogen neer en ging verder met het dweilen van de vloer. Plotseling buitenlandse Vera dat haar gebruikelijke pijn en zwaarte waren benut.

Het was een vreemd, bijna vergeten gevoel. Alleen al de aanwezigheid van iemand die horizontaal en zorgzaam was in de kamer, deed haar beter voelen. Toen het klaar was, kwam Anna dichterbij.

« Heb je iets nodig? » vroeg ze. « Misschien wat water of niet uit de kantine? » Vera schudde haar hoofd. « Dank je wel, lieverd. »

« Je hebt al zoveel gedaan. » Anna glimlachte verlegen. « Dan ga ik; ik zal je niet lastigvallen.

Maar als je iets nodig hebt, bel je maar. » Ze afkomstig de emmer en vertrokken, een schone kamer en een verrassend gevoel van comfort achtergelaten. Vera Ivanovna keek naar het nachtkastje; alles was netjes geordend, zonder de gebruikelijke chaos.

Een simpele schoonmaakbeurt, en toch was er zoveel op haar pad gekomen. « Wat een braafmeisje! » dacht Vera. Voor het eerst in lange tijd werd haar hart warm, ook een klein straaltje licht de grijze, lege kamer binnendrong.

Vera Ivanovna lag op bed en luisterde naar de stilte die in het ziekenhuis altijd bijzonder onderdrukt prei. De duisternis buiten werd altijd gekozen en het licht in de kamer had een gedempte, bijna intieme toon aangenomen. Haar gedachten dwaalden ver weg, naar het verleden, naar een thuis dat ooit gevuld was met gelach en troost.

Maar nu prei die stilte haar eeuwige metgezel. Kavel ging de deur zachtjes open. Anna verscheen in de deuropening met een brede glimlach en een groot bord met een keurige stapel goudbruine pannenkoeken.

« Ik ben er, zoals beloofd, » zei het meisje toen ze de kamer binnenkwam. « Sorry dat ik te laat ben. » Vera ging verrast zitten.

« Jij? Alweer? » Er klonk meer vreugde in haar stem dan ze hadden verwacht. « Wat zijn dit, pannenkoeken? » Ik zei dat ik vanavond zou komen. En ik had iets lekkers meegenomen.

En ook aardbeienjam en zure kamer. « Wat heb je er het liefst bij? Zure kamer met jam? » « Ik weet het niet eens. » « Ik ben vergeten wanneer ik voor het laatst iets zelfgemaakts heb gegeten, » synthetisch Vera bedachtzaam.

« Je bent geweldig, Anna. Ik zie dat je hart en ziel erin steekt. » Anna lachte en rolde de handdoek uit waarin ze de pannenkoeken hadden omwikkeld om ze warm te houden.

« Natuurlijk, met hart en ziel. Ik kook altijd zo, vooral als ik het aan iemand aanbied. » « Laat mij je helpen. »

Ze nam een klein stukje pannenkoek, smeerde er voorzichtig jam op en gaf het aan Vera. Ze nam het ongelovig aan, maar na ervan te hebben geproefd, glimlachte ze duur ras. « O, wat een smaak! Ik was helemaal vergeten hoe het smaakte. »

« Zoet, warm. » Het was ook ik weer, zelfs aardig was. « Lekker, » zei Anna bemoedigend.

« Nu met kamer. Bewijs maar, dan warm, ik weet niet wat je doet. » Het meisje haastte zich door de kamer en schonk je uit een thermoskan in een mok.

Vera keek haar aan en voelde een warmte in haar hart. Ze hadden al lang niet meer zoveel zorg gevoeld, zelfs niet in kleine dingen. Alsof haar eigen kleindochter voor haar rekening.

« Weet je, Annoesjka, » zei Vera, terwijl ze haar lepel neerlegde, « je bent zo’n schat. Een echte kleindochter. Jammer dat we elkaar niet eerder hebben ontmoet. »

Anna zweeg zelfs, beschaamd, maar glimlachte te zacht. ‘Kom op,’ zei Vera Ivanovna. « Het belangrijkste is dat we elkaar ontmoeten. »

Toch? Je hebt waarschijnlijk gelijk, mijn liefste. Jij. Je hebt geen idee hoeveel het voor mij betekent.

Anna ging op de rand van het bed zitten en keek Vera aan, met een glimp van begrip in haar ogen. « Ik ben blij dat ik je kon helpen, » synthetisch ze zacht. Ze praten lang, over allerlei dingen.

Vera vertelt hoe ze vroeger pannenkoeken bakte voor haar kinderen. Hoe het hele gezin zich verzamelt rond de grote houten tafel in de keuken. Ze dacht aan haar man, die altijd vol lof was over haar kookkunsten.

Anna luisterde, af en toe een paar woorden, maar vooral gewoon aanwezig, en aanwezig zo de sfeer waar Vera naar verlangde. Toen het bord met pannenkoeken leeg was, leunde Vera met een flauwe glimlach achterover op haar kussen. « Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo lekker heb gegeten, » zei ze.

« Dank je wel, kleindochter. » Anna streek de deken recht en bedekte de pannenkoeken met een handdoek. « Graag gedaan, Vera Ivanovna. »

Het belangrijkste

Als je verder wilt gaan, klik dan op de knop onder de advertentie

Ik hoop dat je niet verdrietig zult zijn. En ik kom zeker terug. Beloof je het? « Beloofd, » Anna vastberaden.

Toen het meisje wegging, viel er weer een stilte in de kamer. Maar het was een andere stilte, niet angstaanjagend, maar hartverwarmend. Vera sloot haar ogen en verlangend een lang vergeten vreugde haar hart vullen…

Anna bezocht Vera Ivanovna nu bijna elke avond. In het begin waren het korte bezoeken: het meisje kwam zelfs kijken hoe het met haar ging, hielp haar deken recht te trekken en bracht haar thee of verse koekjes. Maar met elke dag die voorbijging, sleepten de gesprekken zich voort en bleven Anna steeds langer dan ze hadden gepland.

Op een avond, terwijl de winterwind buiten woedde, kwam Anna de kamer binnen met een grote mok hete thee en ging op de tafel naast het bed zitten. Vera, de vertrouwde geur van kamille rook, glimlachte onmiddellijk. « Wat heb ik op je wacht, Annoesjka! » « Een dag zonder je thee houdt nooit op. »

« Ik kom hierheen ook het vakantie is, » synthetisch het meisje met een glimlach. « Ik heb gewoon alles met mijn moeder geregeld en ben meteen hierheen gekomen. » Vera Ivanovna keek haar dankbaar aan.

« Je moeder is lief. » « En je lijkt sprekend op haar. » Het is meteen duidelijk dat deze persoon een goed hart heeft.

Anna haalde haar schouders op en sloeg beschaamd haar ogen neer. « Mijn moeder heeft mij altijd geleerd anderen te helpen, » synthetisch ze zacht. « Uiteindelijk rood worden we samen wel. »

Na mijn vader. « Papa? » vroeg Vera, de lichte trilling in de stem van het opmerkte meisje. « Hij stierf toen ik klein was.

Ik kan me hem nauwelijks herinneren. Alleen uit de verhalen die mijn moeder mij verteld. Ze oplossing er altijd voor dat het mij aan niets ontbrak.

« Ik heb onvermoeibaar gewerkt. En ik heb beloofd dat ik, als ik groot was, zeker iets geweldigs voor haar zou doen. » Wat bijvoorbeeld? » vroeg Vera geïnteresseerd, terwijl ze de deken dichter naar haar kin trok.

Anna dacht zelfs na en zei toen enthousiast: « Neem haar mee naar Parijs. » Ze hadden zo vaak gezegd dat ze de Eiffeltoren wilde zien. Maar ze hadden nooit de tijd voor gevonden.

« Het is allemaal voor mij alleen. Dus ik heb besloten dat we ooit zeker richting gaan, » glimlachte Vera.

De stem van het meisje was zo verstandig en warm dat haar droom bijna tastbaar prei. « Het is een mooie droom, » zei Vera zachtjes. « Ik geloof dat je hem kunt waarmaken. »

Anna knikte, maar er verscheen een zweem van twijfel in haar ogen. « Het kost tijd en geld. Voorlopig gaat alles op aan studeren en leven. »

« Maar het is oké, ik red me wel. » Vera keek haar aandachtig aan. Een gedachte die haar al een tijdje dwarszat, flitste door haar hoofd.

« Weet je, Annoesjka, ik heb wat spaargeld. Neem het mee. » Koop de kaartjes en ga met je moeder mee.

« Ik sta erop. » Anna wuifde met haar handen en haastig. « Nee, nee, Vera Ivanovna.

Waar heb je het over? Ze nemen geen geld aan vriendelijkheid. En dan rood ik het wel alleen. Dit wordt de droom van mijn moeder en mijn moeder, die we samen zullen onthullen. »

« Maar waarom? » Vera was verrast. « Je hebt zoveel voor mij gedaan. Dat zou minimaal een soort dankbaarheid zijn. »

Anna glimlachte en schudde haar hoofd. « Ik heb geen geld nodig. Ik wil alleen dat je je beter voelt. »

« En Parijs? Parijs kan wachten. » Deze woorden werken Vera diep. Voor het eerst in lange tijd voelde ze dat iemand echt dichtbij zich had.

Misschien geen familieleden, maar verwante zielen. Ze praten die avond lang. Vera vertelde over haar man, over hoe ze samen naar de kust gegaan, hoe hij altijd haar lievelingskoekjes kocht.

Anna luisterde en bracht af en toe haar eigen verhalen naar voren, soms over hun studentenleven, soms over gelukkige momenten met haar moeder. Hun gesprek was eenvoudig, maar elk woord had diepgang en warmte. Toen Anna zich omdraaide om te vertrekken, vaste Vera haar hand.

« Dank je wel, kleindochter, » zei ze zachtjes. « Je hebt mij het leven teruggegeven, en dat is duurder dan wat dan ook. » Anna omhelsde haar waarschuwing en probeerde haar fragiele lichaam niet te verbrijzelen.

« Alles komt goed, Vera Ivanovna. » Je zult het zien. » Nadat ze vertrokken waren, lag Vera daar lange tijd naar het plafond te staren.

Voor het eerst in lange tijd had ze het gevoel dat het leven, zelfs op dagen als deze, licht en betekenisvol kon zijn. Met elke dag die voorbijging, werd de toestand van Vera Ivanovna steeds moeilijker. Simpelweg genomen zoals haar arm optillen of omdraaien werden enorm moeilijk.

Het leek erop dat de ziekte zich eindelijk had laten voelen. Maar zelfs op die momenten dat er nauwelijks hoop in haar ziel glorieerde, was Anna’s verschijning als een verademing. Op een avond kwam Anna de kamer binnen met een groot pakket.

Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht, maar Vera zag de vastberadenheid in haar ogen. « Vera Ivanovna, ik heb iets interessants meegebracht, » zei ze, terwijl ze haar tas op een stoel zette. « Wat is het deze keer, kleindochter? » vroeg Vera zwakjes, maar er speelde een glimlach om haar lippen.

Anna haalde een paar felgekleurde boeken uit haar tas. De omslagen bevatten foto’s van blije mensen die aan het sporten waren, en bijschriften zoals « Gezondheid » begonnen met kleine details. « Dit zijn boeken over fysiotherapie en voeding, » uitgesproken Anna enthousiast uit.

« Ik heb alles nog niet gelezen en ik denk dat sommige ervan…

« Waarom niet? » Anna trok een wenkbrauw. « Natuurlijk, niet meteen, maar kleine oefeningen kunnen helpen. Bijvoorbeeld… » Ze openden een van de boeken en begonnen eenvoudige arm- en beenbewegingen te demonstreren.

« Luister, je kunt met iets makkelijks beginnen. Je kunt het zelfs liggen doen. » Vera wilde dit synthetische, maar Anna’s blik was te verleidelijk om te verleidelijk.

Vera stevig haar hand en vast die voorzichtig op het kussen. « Probeer je hand maar eens op te tillen en dan te ontspannen. Langzaam, gemakkelijk. »

« En ik tel, » zei Anna zacht maar vastberaden. Vera zuchtte en probeerde het met tegenzin. Verrassend genoeg werkte de beweging die onmogelijk leek, ook echt.

Ze tilde haar arm een paar centimeter op en voelde de spieren reageren met aanhoudende pijn. Anna straalde meteen. « Zie je wel. »

« En je zei dat je het niet kon. » « Het is zo’n kleinigheid, » mompelde Vera, maar er klonk een zweem van trots door in haar stem. « Elk klein dingetje telt, » Anna serieus.

« Het belangrijkste is om niet op te geven. » De volgende dag kwam Vera met een notitieboekje aanzetten en tekende een oefenschema voor haar. Het gezamenlijke simpele oefeningen: vingerklemmen, beenbewegingen, hoofdrotaties.

Anna tekende sterretjes naast elk punt. « Het is voor de motivatie, » zei ze. « Voor elke oefening krijg je een ster. »

« Als je een 10 haalt, breng ik je een verrassing. » « Welke verrassing? » vroeg Vera nieuwsgierig, maar Anna glimlachte alleen maar mysterieus. Het meisje hielp niet alleen met de oefeningen, maar bracht ook gezonde recepten mee.

Ze haalde Vera over om er een te proberen, een lichte groentesoep. Eerst was ze sceptisch, maar na een paar lepels bleek dat het verrassend lekker was. « Jij moet ook wel een tovenaar in de keuken zijn, » gevolgd Vera op, terwijl ze haar kom neerzette.

« Nee, het is gewoon een recept uit een boek, » lachte Anna. « Maar je eet wel goed. » Dat is al het halve werk.

Vera keek Anna warm aan. Het meisje trok haar letterlijk uit de diepten van wanhoop. Haar energie, zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen werkt aanstekelijk.

Hoewel Vera’s lichaam zich verzette, begon haar ziel te herleven. Die avond, alleen, dominant Vera zich opzettelijk een gedachte: voor het eerst in lange tijd gevoeld ze kracht in zichzelf. Het was misschien niet veel, maar het was genoeg om haar te laten geloven in de mogelijkheid van verandering.

« Annoesjka, jij bent mijn beschermendegel, » fluisterde ze voordat ze in slaap viel. Vera Ivanovna lag in haar kamer en probeerde zich te vervolg op de oefeningen die Anna haar recentelijk een probleem had. Ze balde en ontspannende haar vingers en voelde een vage warmte door haar uitputting heen en weer breken.

Op dat moment ging de deur nauwelijks open en verspreid Sergej Petrovitsj, haar behandeld arts. « Goedemorgen, Vera Ivanovna. Mag ik binnenkomen? » vroeg hij, terwijl hij de kamer binnenkwam met een aktetas in zijn handen.

« Natuurlijk, dokters. » « Is er iets? » Vera maakte zich een beetje zorgen, ze voelde iets ongewoons in zijn stem. Sergej Petrovitsj ging in de stoel naast haar bed zitten, verstandige zelfs en zei uiteindelijk: « Ik wilde over uw gezondheid praten. »

« Eerlijk gezegd is dit een relevante zaak. » Maar er waren net nieuwe testresultaten binnengekomen. Vera keek hem aandachtig aan, zonder hem te onderbreken.

Zijn gezicht leek gefocust, maar er is een sprankje hoop in zijn ogen. « Dus, » vervolgde hij, « uw lichaam leed iets beter op de behandeling dan we hadden verwacht. »

« Dat gaf ons een kleine kans. We zouden een operatie kunnen proberen. » « Een operatie? » vroeg ze van voren.

« Maar je zei eerder dat het allemaal voor niets was geweest. Dat het te laat was. » « Ja, dat klopt. Een week geleden was de erg kans klein, » knikte de arts.

« Maar nu, dankzij uw doorzettingsvermogen en de veranderingen in uw toestand, is de kans groot. Een kleine, maar hij is eh. » Vera Ivanovna zweeg, dacht na over wat ze hadden gehoord.

Sergej Petrovitsj keek haar aan en gaf haar de tijd om de informatie te verwerken. « Mag ik erover nadenken? » vroeg ze uiteindelijk, terwijl ze kalm te blijven proberen. « Natuurlijk, » synthetisch de dokters.

« Maar alsjeblieft, niet te lang. De operatie vereist zorgvuldige voorbereiding en uitstel kan alles verpesten. » Toen Sergej Petrovitsj wegging, lag Vera stil naar het plafond te staren.

Gedachten wervelden als een wervelwind door haar hoofd. Angst, hoepel, twijfel – alles mengde zich door elkaar. Ze vreesde niet mogelijk de pijn van de moeilijkheden, maar de mogelijkheid dat alles op een mislukking zou uitlopen.

Anna verscheen nog later. Ze zag meteen de betrouwbare op Vera’s gezicht. « Wat is er gebeurd, Vera Ivanovna? » vroeg ze, terwijl ze voorzichtig in de stoel naast haar ging zitten.

Annoesjka, zuchtte Vera, terwijl ze probeerde de juiste woorden te vinden. De dokter zei dat ik een kans heb. Een kleine, maar toch een kans.

Ze willen opereren. Anna focust zich op, met een sprankelende hoop in haar ogen. « Dat is geweldig. »

« Waarom je je zo druk maken? » « Ik ben bang, » gaf Vera eerlijk toe. « Wat als het niet werkt? Wat als ik het niet kan? Ik heb het gevoel dat ik gewoon de kracht niet meer voor heb. » Anna bezit haar hand en kneep erin, ook ze haar energie wilde geven.

Je kunt het. Je hebt al zoveel bereikt. Weet je nog dat je zei dat je arm niet kon optillen, en

Heb je het dan gedaan? Je hebt het gedaan, Vera Ivanovna.

« Niemand anders. Dit is anders, » synthetisch Vera hoofdschuddend. « Het is niet zomaar een oefening. »

« Het gaat over het leven. En ik ben nu al moe. » Anna zweeg zelfs en zei toen zachtjes: « Maar wil je niet leven? Voor jezelf? Dat alles beter wordt? Misschien voor onze droom van Parijs? » De woorden resoneerden met Vera.

Voor het eerst voelde ze niet alleen angst voor de dood, maar ook voor een gemiste kans. Een kans om zich te verheugen, om opnieuw te leven. « Je hebt gelijk, Annoesjka, » zei ze uiteindelijk.

« Ik wil leven. Voor jou, voor jezelf. Maar ik ben nog steeds bang. »

Anna glimlachte bemoedigend. « Het is normaal om bang te zijn. Maar weet je, Vera Ivanovna, ik geloof dat je het wel redt.

En als het nodig is, zal ik er zijn. » Vera keek haar aan en er verscheen iets in haar ogen wat ze al lang niet meer in de spiegel had gezien: vastberadenheid. Ze wist dat ze zouden vechten.

Niet voor iemand anders, maar voor zichzelf en voor de nieuwe hoop die Anna mij had gegeven. « Dank je wel, kleindochter, » zei ze zachtjes. « Je hebt geen idee hoeveel je voor mij betekent. »

Anna glimlachte en kniep nog steviger in haar hand. « En jij bent er voor mij. En ik weet dat we rood worden. »

De nacht vóór de definitieve beslissing was uitzonderlijk lang voor Vera Ivanovna. Ze lag in het donker om naar haar hartslag te luisteren, die harder leek te kloppen dan normaal. De gedachten aan de aanstaande operatie overweldigden haar.

Wat was haar laatste kans? Wat als het allemaal voorbij was en ik niet eens afscheid kon nemen van Annoesjka? Maar naast deze angsten voelde ze een zwak maar zeker verlangen naar het leven, een verlangen dat ze al zo lang niet meer had gevoeld. De volgende ochtend, toen de eerste zonnestralen door het kleine raam naar binnen vielen, belde Vera Sergej Petrovitsj. De dokter kwam de kamer binnen met een serieuze blik, met een kaart met testresultaten in haar hand.

« Goedemorgen, Vera Ivanovna, » begon hij, terwijl hij in de stoel naast het bed ging zitten. « Bent u klaar om een beslissing te nemen? » Ze keken hem aan en probeerden haar vaste beraden te houden. « Ja. »

« Ik ga akkoord met de operatie. » Sergej Petrovitsj knikte goedkeurend. « Goed.

We hebben niet veel tijd om ons voor te bereiden. Vandaag ondergaan we nog aanvullende onderzoeken en morgenmiddag vindt de operatieplaats. » Nadat de dokter was vertrokken, kwam Anna bijna onmiddellijk de kamer binnen.

Hoop flitste over haar gezicht, ook zij van tevoren wist dat Vera de juiste beslissing zou nemen. « Heb je al een beslissing genomen? » vroeg ze dominant, terwijl ze naast haar ging zitten. « Ja, Annoesjka, » bevestigde Vera.

Hoewel het zo angstaanjagend is, trilt ze. Anna klopte zacht op haar schouder. « Het is normaal om bang te zijn.

Maar je hebt de stap gewaagd. En ik zal er zijn, zoals altijd. » De rest van de dag werd gehaast doorgebracht.

Verpleegkundigen haastten zich met papierwerk, artsen controleren haar toestand. Anna was altijd in de buurt en hielp met kleine dingen zoals haar kussen verschonen, water brengen of gewoon haar hand vasthouden als Vera zenuwus begon te worden. Die avond, toen alle onderzoeken waren afgerond en de kamer leeg was, riep Vera Anna naar haar kamer.

« Ga zitten, liever. Ik wil praten, » zei ze, aangewezen naar een stoel. Anna ging zitten, haar gezicht vol concentratie en lastig.

« Annoesjka, ik dacht aan je droom. Aan Parijs. Weet je, ik heb nooit in soortgelijke dingen geloofd.

Maar jij hebt mij anders naar het leven laten kijken. Jij hebt mij die hoepel gegeven. » « En jij hebt die aan mij gegeven, » synthetische Anna zacht.

« Ik heb ook veel nagedacht, gekeken naar jou. » Vera zweeg zelfs om haar gedachten te ordenen. « Weet je, als ik terugkom… » Ze pauzeerde zelfs en ving Anna’s blik op.

« Wij gaan naar Parijs. Wij drieën. Jij, je moeder en ik. »

Anna’s ogen vullen zich met tranen. Ze stak haar hand uit en kniep in Vera’s hand. « Je komt zeker terug, Vera Ivanovna. »

« En wij gaan. Dit is niet langer slechts een droom. Het is ons plan. »

De nacht voor de operatie verliep onverwacht kalm. Vera voelde angst, maar het overweldigde haar niet langer. Het werd onderdeel van haar vasteberadenheid.

Toen de ochtenden van de verpleegster kwamen om haar naar de voorbereidingskamer te brengen, stond Anna al in de bende te wachten. Ze liepen naar de brancard en boog zich over Vera heen. « Ik blijf hier tot je terugkomt, » zei ze.

« Onthoud, we hebben een plan. » Vera glimlachte flauwtjes. « Dank je wel, kleindochter. »

« Je bent mijn wonder. » Anna veegde haar ogen af zodat Vera haar tranen niet zou zien en knikte. Terwijl de Brancard door het lange ziekenhuisgang rolde, keek Vera naar het plafond en bedacht dat ze nu iets voor het leven had.

Voor zichzelf. Voor Anna. Om samen Parijs te verkennen.

De volgende dag brak er chaos uit in het ziekenhuis van Vera Ivanovna. De deur van de kamer ging open en Maksym en Natalia verschenen. Maksym hield een aktetas met wat papieren vast, gevolgd door de notaris, een man met een bezorgde blik en een aktetas.

« Mam, hoe gaat het? » begon Maksym, zonder op een antwoord te wachten en de kamer rond te kijken. Zijn stam was droog, zonder een spoor van onduidelijk. Natalia stond iets op zij en staart naar iets op haar telefoon, maar haar uiterlijk verried een mengeling van irritatie en ongegeduld.

Vera Ivanovna tilde haar hoofd van het kussen,

Als je verder wilt gaan, klik dan op de knop onder de advertentie⤵️