Toen ik mijn baby verloor na 19 weken zwangerschap, dacht ik dat verdriet het ergste was wat me te wachten stond. Ik had geen idee dat mijn man en mijn beste vriendin al een geheim met elkaar deelden dat alles zou verwoesten. Maar een jaar later kregen ze van het lot een ‘geschenk’ dat ik me nooit had kunnen voorstellen.
Mijn man, Camden, is altijd voorspelbaar en kalm geweest.
Na jaren van liefdesverdriet was dit precies wat ik wilde.
Toen we erachter kwamen dat ik zwanger was, was Elise, mijn beste vriendin sinds mijn studententijd, de eerste aan wie ik het vertelde.
Mijn man, Camden, is altijd voorspelbaar en kalm geweest.
Zij was de zus die ik had uitgekozen. Mijn familie.
Eerlijk gezegd was haar reactie op het nieuws nog heftiger dan de mijne. Ze kocht zelfs al mini-sokjes met walvissen erop voordat ik 12 weken zwanger was.
Zij was de zus die ik had uitgekozen.
Zij was degene die in tranen uitbarstte toen ik haar de eerste korrelige echofoto liet zien.
Maar na 19 weken hield het kleine leven dat in mijn buik pulseerde gewoon op.
Camden, mijn rots in de branding, mijn « solide » echtgenoot, huilde twintig minuten lang, hield me een nacht stevig vast en sprak daarna nooit meer over de baby.
Hij begon ‘s nachts lange « wandelingen » te maken en sliep met zijn rug naar me toe, als een betonnen barrière.
Ik was aan het verdrinken en hij zwom weg.
Ik was aan het verdrinken en hij zwom weg.
Elise deinsde ook achteruit, en dat deed me echt pijn.
