Ik heb vijf jaar in het buitenland gewerkt om een huis voor mijn moeder te kunnen kopen. Dat idee was de drijvende kracht achter al mijn dubbele diensten, al mijn vakanties in mijn eentje en al die nachten die ik doorbracht in een gehuurde kamer, duizenden kilometers van huis.

Mijn naam is Daniel Carter, en ik verliet Ohio op mijn achtentwintigste om een bouwcontract in Duitsland aan te nemen, een contract dat me nauwelijks de ruimte gaf om grote dromen te koesteren.

Mijn moeder, Margaret Carter, had haar hele leven kantoren schoongemaakt en mij na de dood van mijn vader alleen opgevoed. Hoewel ze nooit klaagde, wist ik hoe uitgeput ze was.

Het plan was simpel: werken, sparen, thuiskomen en haar verrassen met een klein huisje waar ze zich geen zorgen meer hoefde te maken over de huur.

Ik stelde me tranen van vreugde voor, lange omhelzingen en de opluchting die eindelijk op haar schouders zou neerdalen.

Toen ik terugkwam, kondigde ik mijn aankomst niet aan. Ik wilde haar verrassen.

Ik stond in de deuropening van zijn keuken, mijn koffer in de hand. De ruimte leek kleiner dan ik me herinnerde. De koelkast zoemde luid, bedekt met oude magneten en een verbleekte Amerikaanse vlag.

vervolg op de volgende pagina