**Op kerstavond bekenden mijn ouders dat ze het geld dat ik bij me had, hadden gebruikt voor de studie van mijn zus. Ik zei niets. Ik ging gewoon weg. Een maand later was haar huwelijk voorbij – en ik had een contract getekend dat meer waard was dan wat ze van me hadden gestolen. Toen belden ze, hun stemmen trillend: “Je zus heeft…”**

Op kerstavond vertelden mijn ouders me dat ze mijn collegegeld hadden gebruikt om de bruiloft van mijn zus te betalen en dat ik “trots moest zijn dat ik mezelf opofferde voor de familie”. Ik protesteerde niet; ik ging gewoon stilletjes weg. Een maand later was de bruiloft van mijn zus voorbij. Ik was net begonnen aan de universiteit en had mijn eerste contract getekend, dat vele malen meer waard was dan wat ze van me hadden afgenomen. Toen belden ze me op, hun stemmen trillend: “Je zus heeft…”

Op kerstavond vertelden mijn ouders me dat ze mijn schoolgeld hadden gebruikt voor de bruiloft van mijn zus en zeiden…

Ik wist meteen dat er iets mis was toen ik de stem van mijn zus door de muur hoorde. Zwak, trillend, bijna berouwvol.

“Het is voorbij. Hij wil scheiden.”

De scheiding. Een maand na de bruiloft waarvoor mijn ouders mijn toekomst hadden opgeofferd.

Ik bewoog niet. Ik liet de woorden in de lucht neerdalen als rijp. De kamer rook naar goedkope kaneelkaarsen van Target. Ze overdrijven het altijd met de feestdagen. Ik staarde naar het contract dat op mijn bureau lag, nog warm van de printer. Mijn eerste echte contract. Meer geld dan het offer dat ze van me eisten, vermenigvuldigd met een factor drie.

vervolg op de volgende pagina