De meeste mensen zien conciërges eigenlijk nooit.

Niet de mannen die in maatpakken voorbijrazen, met hun ogen aan hun telefoon gekluisterd.
Niet de vrouwen die over glanzende vloeren klikken met een kop koffie in de ene hand en oordopjes in de andere.
En zeker niet de tieners die papieren handdoeken op de grond gooien alsof de vloer zichzelf wel even schoonmaakt.

Ik verwacht al lang niet meer gezien te worden.

Mijn naam is Martha. Ik ben 63 jaar oud en al meer dan 40 jaar werk ik ‘s nachts – stille uren waarin ik badkamers schrob, vingerafdrukken van spiegels veeg en vloeren dweil onder flikkerende tl-lampen. Kantoorgebouwen. Wegrestaurants. Plekken waar mensen achteloos langsrijden.

Sommige mensen zeggen dat zo’n leven eenzaam is.

Ik heb nooit met ze gediscussieerd.
Maar ik was het ook nooit met ze eens.