Mijn moeder weigerde mijn dochter van school op te halen. “Ik ben je oppas niet,” zei ze. Mijn dochtertje wachtte twee uur lang buiten in de kou. Ik maakte geen ruzie. Ik nam gewoon een besluit, in stilte. Drie dagen later begonnen de telefoontjes…
Mijn moeder weigerde mijn zieke dochter van school op te halen. “Ik ben je oppas niet,” zei ze. Toen…
Toen mijn moeder die woorden uitsprak, hoestte Lily al drie dagen.
De hoest begon maandagavond als een lichte, droge hoest, zo eentje die je toeschrijft aan droge lucht en winterstof. Tegen dinsdag was het veranderd in een laag, ratelend geluid dat aan het einde van elke zin te horen was. Ik gaf haar soep, wreef over haar rug en nam zo vaak haar temperatuur op dat ze uiteindelijk met haar ogen rolde en zei: “Mama, het is oké, ik ben geen baby.”
Woensdagochtend was de lucht boven onze stad zo vlak en grijs, wat de kou extra benadrukt. Cleveland, aan het einde van de winter, heeft de neiging om tot in je botten door te dringen. De wegen waren nat, maar niet glad. Ik stond op de drempel van ons kleine appartement, mijn rugzak in de ene hand, Lily’s muts in de andere.
vervolg op de volgende pagina
