Maar het is vreemd, het is al bijna een jaar geleden dat ik een enkeltje heb ontvangen. Ik ben nog steeds afhankelijk van de kleine beetjes die ik elke maand krijg.

Ik ben 69 jaar oud, en hoewel mijn jongste zoon elke maand huilt, krijg ik niets. Ik heb stiekem gekeken, en de beelden van de bewakingscamera van de achtertuin hebben de hele familie sprakeloos gemaakt…

Nu ik 69 ben, is bijna al mijn haar wit. Sinds mijn man is overleden, woon ik bij mijn oudste zoon en zijn vrouw in een klein huisje op het platteland. Mijn jongste zoon – Hupg – werkt in het buitenland. Sinds hij weg is, belt hij me vaak en zegt:

— Mam, maak je geen zorgen. Elke maand stort ik geld op je rekening. Gebruik het voor je dagelijkse uitgaven en voor je pensioen.

Die woorden stelden me gerust. Maar het is ontstellend dat het al bijna een jaar geleden is dat ik geld heb ontvangen. Ik ben nog steeds afhankelijk van het kleine bedrag dat de overheid me geeft.

Elke keer als ik het vraag, zegt mijn schoondochter:

— Mam, je groeit snel, je hoeft niet veel te lopen. We zorgen wel voor je.

Het klinkt als muziek, het klinkt als muziek… maar in mijn hart is er een rusteloosheid die niet weggaat.

Op een dag belde ik Hυпg:

— Soп, is er een probleem? Waarom ontvang ik geen geld?

Hij was verrast:

— Wat bedoel je, mam? Ik zie elke maand zijn account! De bakker belt me zelfs om het te bevestigen! Probeer het eens te controleren, mam.

Mijn bloed stolt. Als hij geld uitdeelt… waarom krijg ik het dan niet? Waar gaat dat geld naartoe?

De volgende dag ging ik naar de balie en vroeg om een afschrift. De medewerker bekeek het en zei zachtjes tegen me:

— Oma, er komt elke maand geld binnen. Maar na een korte tijd is het allemaal weer opgenomen via een geldautomaat.

Ik had het gevoel dat de wereld op me instortte. Ik weet niet eens hoe ik een geldautomaat moet gebruiken. Wie doet dit nou?

Ik vroeg om de beveiligingsbeelden te zien. En toen de video verscheen, werden mijn benen slap en ging ik zitten.

De persoon die het geld opnam… was mijn schoondochter.

Zijn gezicht bleef kalm terwijl hij grote proppen bakpotieten tevoorschijn haalde…

Ik nam alle documenten en foto’s mee naar huis. Die avond belde ik het stel. Ik legde de papieren op tafel:

— Dit is de muis die Hugg me het hele jaar heeft gestuurd. Maar ik heb geen enkele ontvangen. Kijk zelf maar.

Mijn oudste zoon opende het bestand en zijn ogen werden groot toen hij het gezicht van zijn vrouw op het scherm zag.

Haar stem trilde van woede: