De vijfjarige dochter van mijn man had nauwelijks gegeten sinds ze bij ons woonde. “Sorry mama… ik heb geen honger,” herhaalde ze avond na avond. Haar bord was altijd leeg. Mijn man zei dan alleen maar: “Ze went er wel aan.” Maar op een avond, toen hij op zakenreis was, zei ze tegen me: “Mama… ik moet je iets vertellen.” Zodra ik haar woorden hoorde, belde ik meteen de politie.

Toen ik met Javier trouwde en we samen naar Valencia verhuisden, kwam zijn vijfjarige dochter Lucía permanent bij ons wonen. Ze was een verlegen meisje met grote, donkere ogen die alles met een mengeling van nieuwsgierigheid en voorzichtigheid leek te observeren. Vanaf de eerste dag merkte ik iets vreemds op: ze at nooit iets tijdens de maaltijden.

Ik maakte omeletten, gebakken rijst, linzen, kroketten voor haar klaar – gerechten die elk kind normaal gesproken met smaak zou verslinden. Maar zij schoof alleen haar vork opzij, sloeg haar ogen neer en mompelde:

“Sorry, mam… ik heb geen honger.”

Dat woord – mama – verraste me elke keer weer; het klonk zacht, maar verborg een zware last. Ik glimlachte naar haar, probeerde haar niet onder druk te zetten en streefde ernaar een geruststellende omgeving te creëren. Maar de situatie bleef onveranderd. Haar bord bleef avond na avond leeg en het enige wat ze ‘s ochtends at, was een glas melk.

vervolg op de volgende pagina