Waarom zien we het helemaal niet?
We kennen het allemaal: we staren naar een afbeelding, op zoek naar een detail… en niets. Onze blik dwaalt af, onze aandacht verslapt, we denken: “Waar zou het toch kunnen zijn?” Wees gerust, het is geen gebrek aan observatievermogen; het is gewoon dat onze hersenen prioriteit geven aan de meest eenvoudige waarnemingen.
In een scène met vergelijkbare kleuren categoriseert het brein alles snel in dezelfde visuele categorie: hout, bladeren, vegetatie. Daardoor stopt het met analyseren en negeert het de subtielere nuances. Het is een beetje alsof je naar een etalage kijkt zonder het kleine labeltje op te merken dat discreet in een hoekje is weggestopt.
De perfecte camouflage die iedereen voor de gek houdt
Wat dit lastig maakt, is de volkomen harmonie tussen de vacht van de hond en zijn omgeving. De roodbruine en beige tinten vloeien perfect samen met de natuurlijke kleuren van het landschap. Er zijn geen harde schaduwen, geen felle kleuren, geen duidelijke contouren om te isoleren.
Stel je een herfstoutfit voor die in het struikgewas wordt gedragen: niets valt echt op. Dat is precies wat hier gebeurt. De omgeving absorbeert het dier letterlijk, tot het punt dat zelfs de meest oplettende waarnemer het zou kunnen missen.
