Over Kirill hoorde ze toevallig — van een gemeenschappelijke kennis.
— Stel je voor, hij woont nog steeds bij zijn ouders! Helpt de lening aflossen. En Lida vertelt iedereen dat jij hem hebt gedumpt om geld.
Anna haalde alleen maar haar schouders op. Laat ze zeggen wat ze willen. De pijn was verdwenen, enkel een lichte weemoed en een belangrijke les bleven achter.
Vandaag was ze weer in een bruidszaak — ze hielp haar universiteitsvriendin Katja een jurk uitzoeken.
— Anja, doet het geen pijn om hier te zijn? — vroeg Katja voorzichtig terwijl ze een nieuwe jurk paste.
— Nee, — antwoordde Anna eerlijk. — Weet je, ik denk nu dat het maar goed is dat het zo is gegaan. Stel je voor dat dit na de bruiloft was gebeurd. Of als er kinderen waren geweest.
Toen ze de winkel uitliep, keek Anna nog één keer naar de etalage met mannequins in trouwjurken. Ooit zou ze hier terugkomen. Maar dan met iemand anders — iemand die zich niet verschuilt achter zijn ouders. Iemand die beslissingen durft te nemen en daarvoor verantwoordelijkheid neemt. Iemand die een gezin wil bouwen op vertrouwen en betrouwbaarheid, niet op loze beloften.
Maar voorlopig… voorlopig had ze haar werk, haar vrienden, haar ouders en een heel leven voor zich. En dat was zo slecht nog niet. Anna glimlachte naar haar weerspiegeling in de winkelruit en liep vastberaden de nieuwe dag tegemoet.
