En Aljona tekende intussen een contract voor de ontwikkeling van een nieuwe lijn exclusieve bonbons voor een Zwitsers bedrijf. Michail bleek niet alleen een uitstekende zakenpartner, maar ook een boeiende gesprekspartner. Ze wandelden veel door Zürich en spraken niet alleen over chocolade, maar ook over boeken, muziek en reizen.
— Het is ongelooflijk dat zo’n getalenteerde vrouw zo lang in de schaduw is gebleven, — zei hij eens tijdens het diner.
— Ik heb mezelf daarheen geduwd, — antwoordde Aljona eerlijk. — Maar ik zal NOOIT MEER toestaan dat iemand mijn licht dooft.
En ze hield woord. Een jaar later wonnen haar eigen bonbons een gouden medaille op een internationale beurs. Tijdens de prijsuitreiking stond ze op het podium — zelfverzekerd, succesvol, gelukkig.
In de zaal zat Michail, die trots glimlachte. Ze hadden geen haast met een relatie, maar ze wisten allebei: dit was iets echts, gebouwd op wederzijds respect en gedeelde interesses.
En ergens in een andere stad luisterde Stepan opnieuw naar het verwijtende tirade van Marina en haar moeder, verlangend naar de tijd waarin hij een thuis had waar men op hem wachtte, van hem hield en al zijn streken vergaf. Maar die tijd was voorgoed voorbij. Net als Aljona — de vrouw die hij nooit naar waarde had weten te schatten.
