De dokter stond op en gebaarde naar de verpleegster dat ze de deur moest sluiten.
‘Luister,’ zei ze tegen me. ‘Een paar weken geleden heeft het ziekenhuis het personeel gealarmeerd over vermoedelijke gevallen: zwangere vrouwen die vervalste voedingssupplementen gebruikten. Ik had nooit gedacht dat het jou ook zou kunnen aangaan. Tot nu toe niet.’
Mijn hart bonkte in mijn oren.
“Vervalsd? Waarmee?”
“Met groeiremmers voor de foetus,” antwoordde de verpleegster met grote ogen. “Experimentele en illegale middelen.”
Ik voelde mijn adem wegebben.
“Maar… wie zou zoiets vreselijks kunnen doen?”
De dokter keek me ernstig aan.
“Iemand die je zwangerschap wilde schaden. Of jou kwaad wilde doen.”
Clara’s gezicht kwam weer in mijn gedachten: haar zoete glimlach, het doosje dat ze me gaf, en al haar ijzingwekkende, ogenschijnlijk “onschuldige” opmerkingen:
“Wat jammer dat een baby je carrière zou kunnen vertragen…”
“Met jouw talent zou het tragisch zijn als deze zwangerschap je zou tegenhouden…”
“Sommige zwangerschappen verlopen perfect… andere niet.”
De stem van de dokter bracht me terug.
“Ik heb de doos nodig. Onmiddellijk. En ik moet weten wie hem je gegeven heeft.”
‘Het was Clara,’ fluisterde ik. ‘Ze werkt met me samen. Ik… ik vertrouwde haar.’
De dokter en de verpleegster wisselden een gespannen blik.
“Dit zou een strafrechtelijk onderzoek kunnen zijn,” zei dr. Serrano. “We moeten snel handelen.”
Voordat ik ook maar kon reageren, trilde mijn telefoon.
Een bericht van Clara.
Slechts één regel:
“Open deze doos niet in het bijzijn van anderen.”
Mijn hele lichaam veranderde in ijs.
Dr. Serrano las over mijn schouder mee. Zijn gezicht verstrakte.
