Het was een grijze dag. Sneeuw kleefde aan de ramen van de bijna lege bus en de kou leek tot in mijn botten door te dringen. Binnen heerste een diepe stilte. Tot de stem van de chauffeur abrupt stopte:

— Mevrouw, u heeft geen kaartje. Wilt u uitstappen?

Een tengere vrouw, gepropt in een versleten jas, probeerde zich vast te houden aan de reling. Haar versleten boodschappentas hing aan haar arm. Ze zei niets, hield zich alleen maar vast.

De chauffeur werd ongeduldig.

– Ik zei: “Kom naar beneden! Dit is geen bejaardentehuis!”

Niemand durfde te bewegen. Sommigen keken weg, anderen verscholen zich achter horren of beslagen ruiten. Het meisje bij het raam beet op haar lip. Een man fronste maar zei niets.

Eén zin en alles veranderde

De oude vrouw liep langzaam naar de uitgang. Elke stap leek een ton te wegen. Voordat ze uitstapte, keek ze de chauffeur recht in de ogen.

En met een zachte maar waardige stem fluisterde ze:

“Ik heb kinderen zoals jij gehad. Met liefde. Vandaag laten ze me niet eens in de steek.”

Toen verdween ze langzaam in de schemering.

Een diepe stilte verspreidde zich door de bus. De chauffeur, verstijfd van angst, draaide zich om. Iemand achterin pinkte een traan weg. Toen verlieten de passagiers één voor één de bus en lieten hun kaartjes op hun stoelen liggen.