“Lees dit wanneer je er klaar voor bent om te weten wie ik werkelijk was.”
De bekentenis in het dossier
Ik liet me op de grond zakken, met mijn benen gekruist, het mysterieuze dossier op mijn schoot. Het eerste document was een kleine zwart-witfoto. Daarop stond mijn grootmoeder, veel jonger, waarschijnlijk in de twintig, voor wat leek op een treinstation. Maar ze was niet alleen. Pal naast haar stond een man die ik nog nooit eerder had gezien. Zijn arm lag om haar schouder.
En toen volgde een vreselijke schok: ze was zwanger.
Ik stond lange tijd naar de foto te staren. Mijn grootmoeder had me altijd een duidelijk verhaal verteld: ze was jong getrouwd, kreeg mijn vader op haar 22e en werd weduwe op haar 30e. De man op deze foto was duidelijk niet mijn grootvader. Hij had een donkerdere huidskleur, misschien Indiaas of Midden-Oosters, een doordringende blik en een zeer zelfverzekerde uitstraling.
Ik sloeg de volgende pagina om. Het was een brief, gedateerd 1962:
Lieve Zahra, als je dit leest, betekent het dat onze dochter veilig en wel is. Het betekent dat je een uitweg hebt gevonden. Het spijt me zo dat ik er niet bij kon zijn. Ik hoop dat ze jouw moed en blik heeft. Zeg haar dat ik van haar hield, zelfs van ver. Voor altijd, A.
Het woord “Dochter?” galmde in mijn hoofd. Mijn vader was enig kind. Hij had geen zus.
Maar terwijl ik de documenten in het dossier verder las, begon er een nieuwe, verontrustende waarheid in me te ontvouwen. Ik voelde alsof er een langzame, immense storm in mijn borst woedde. Ik las niet het verhaal van een verre neef of een lang verloren familielid.
Ik was mijn verhaal aan het lezen.
De vrouw die ik kende als grootmoeder Zahra was niet mijn biologische grootmoeder.
Zij was mijn moeder.
De ansichtkaarten, de raadsels, het mysterie dat ze achterliet… het was geen vreemd, bizar spel. Het was haar manier om me stukje bij stukje de hele waarheid over mijn afkomst te onthullen, pas wanneer ze me oud genoeg achtte om het te begrijpen.
