Zelfs was het stil in de kamer. Vera Ivanovna haalde diep adem en probeerde haar woede te bedwingen. Haarstam werd kalm maar vastberaden.
« Het testament bestaat al. Het is opgesteld, notarieel bekrachtigd, en jullie namen staan er niet in. » Maksym en Natalia verstijfden letterlijk bij de woorden van hun moeder.
Het kwam als een donderslag bij betrouwbare hemel, die hen volledig van hun stuk bracht. De notaris, die aan de kant stond, schraapte zijn keel, duidelijk in verlegenheid gebracht door de situatie. « Meen je dat nou, mam? » riep Maksym luid uit, zijn stem trilde van woede.
« Waarom staan we niet in het testament? Wij zijn jouw kinderen. » Natalia, die bleek werd, daad een stap dichterbij en hief haar handen op in een gebaar van verontwaardiging. « Mam, wat is dit voor onzin? Ze zijn onze familie, ons bloed. »
« Dit kun je ons niet doen. » Vera Ivanovna keek hen, ondanks haar uitputting, vastberaden aan, ook ze voor het eerst in lange tijd weer de kracht in zichzelf had gevonden. « Dat kan ik, en dat heb ik ook gedaan, » zei ze koel.
« Omdat jullie vreemden voor mij zijn. Vreemden in mijn eigen huis, vreemden in mijn leven. » Maksym klemde zijn tanden op elkaar, bestond de kaart met het testament en zwaaide als een vlag.
« Het komt door haar, hè? Door sterven Anna? Een of ander origineel meisje, een verpleegster. Denk je nou echt dat ze meer geeft dan wij? » « Ze willen gewoon een graantje meepikken. » Vera ging op het bed zitten, ondersteund op haar ellebogen. Haar stengel, hoewel zwak, klonk bitter en wrokkig.
Ze heeft meer voor mij gedaan dan jullie twee samen in mijn hele leven. Ze was er voor mij toen ik alleen was. Toen elke dag mijn laatste prei.
Waar was je? Maksym, je zat op kantoor iedereen beveelt te geven, en jij, Natalia, nam niet eens de moeite om naar mij toe te komen voordat ik je zelf belde. » Natalia, rood van woede, riep: « Het was tijdelijk. » « Ik heb een gezin, kinderen. »
« Ik kan niet alles laten vallen om naast je te zitten. » Maxim sloeg met zijn hand op de rand van het bed. « Vind je Anna perfect? Ze is gewoon een oplichtster. »
« Je zult zien hoe ze verdwijnen als ze krijgen wat ze willen. » Vera schudde vermoeid haar hoofd, maar haar stem bleef vastberaden. « Je hebt het mis.
Ze wil niets. Ik heb het haar zelf voorgesteld, ik heb haar mijn testament nagelaten. Omdat zij de enige was die ik mensen weer te vertrouwen heb geleerd. »
« Je begrijpt eerlijkheid niet, wat zorgzaamheid is. « Je bent alleen maar geïnteresseerd in geld. » Maxim liep op zijn moeder af en balde zijn vuisten.
«Je zult hier spijt van krijgen,» siste hij. « We laten je niet gaan. »
« Je hebt geen recht om ons met niets achter te laten. Daar kun je niets aan veranderen, » verstandig Vera kalm. « Mijn testament is opgemaakt en notarieel bekrachtigd. »
« En je dreigementen bevestigen alleen maar dat ik de juiste keuze heb gemaakt. » Natalia drukt haar handen tegen haar borst en haar stembrake. « Dus je kiest iemand anders, niet ons? Je kinderen? Na alles wat we samen hebben meegemaakt? » « Je hebt niets met mij meegemaakt, » geïnterpreteerd Vera, terwijl ze Natalia recht in de ogen keek.
« Je was er zolang ik iets te bieden had. Maar op het moment dat ik je nodig had, verdween je. » Dat was de hele waarheid.
Maxim, die van zijn moeder niets anders kreeg dan een strenge blik, bestaande uit de aktetas op het nachtkastje. « Weet je, mam, je zult hier spijt van krijgen. » Maar het kan me niet meer vergeven.
« Doe maar wat je wilt, » zei hij, terwijl hij zich abrupt omdraaide en de kamer verliet, terwijl hij de deur hard dichtsloeg. Natalia verstandigde, duidelijk niet verwacht dat dit zou gebeuren. In plaats van haar broer te volgen, draaide ze zich echter om Vera.
« Weet je zeker dat je nu het juiste doet? Nou, laten we kijken wie er bij je is als Anna verdwijnt? » Haar stem was venijnig, maar de kracht waarmee ze het gesprek was begonnen, verdween. Vera, ook ze had het niet gehoord, draaide zich om en keek uit het raam. Natalia zuchtte luid en vertrok, de kamer in stilte verlaten.
Toen alles weer rustig was, voelde Vera tranen in haar ogen opwellen, maar ze hielden ze tegen. Op de plaats daarvan werd ze diep adem gehaald en voelde een lichte opluchting. Eindelijk werd alles duidelijk.
Ze was niet alleen bevrijd van oude wrok, maar ook van valse verwachtingen ten opzichte van haar kinderen. ‘Nu weet ik wie er echt voor mij is,’ dacht ze, terwijl ze deken vastklemde. Vera Ivanovna zat op het bed en ondersteunde haar tapijt met kussens.
De vermoeidheid van haar recente gesprek met de kinderen was niet steeds voelbaar, maar een verrassend gevoel van het opluchten van haar ziel. Ze hadden zich bevrijd van oude werken en nu leek de gedachte aan de aanstaande operatie niet meer zo angstaanjagend. De deur van de afdeling kraakte zachtjes en Anna kwam binnen.
Ze glimlachte, maar toen ze Vera’s vermoeide blik zag, voordat ze meteen. « Wat is er? Je ziet er ontspannen uit, » vroeg ze, terwijl ze in de stoel naast haar ging zitten. Vera zuchtte en betekenis Anna’s hand aan…
De kinderen kwamen. Ze wilden dat ik mijn testament opstelde. En toen ze hoorden dat ik alles aan jou had gemist, brak er een storm los.
Anna bloosde en wuifde met haar handen. « Vera Ivanovna! Ik heb je toch gezegd dat ik geen geld wil. Ik wil alleen dat je beter wordt.
Dat is het belangrijkste wat telt. » Vera glimlachte flauwtjes, maar haar blik bleef ernstig. « Je begrijpt het niet, Annoesjka.
Je hebt mij meer gegeven dan geld, je hebt mij vertrouwen gegeven. In jezelf, in mensen. Dankzij jou heb ik dit doorstaan. »
Ik herinnerde me hoe het is om je verzorgd te voelen.
Daar wil ik je bedanken. » Anna zweeg zelfs, keek naar beneden en zei toen zachtjes: « Je hebt al zoveel voor mij gedaan. Je kunt je niet voorstellen hoe dierbaar je voor mij bent. »
Vera voelde haar hart samentrekken van warmte. Ze streelde Anna’s hand. « Jij, mijn kleindochter, heeft geen bloed, maar een ziel.
Zonder jou had ik het nooit verdiend. » Anna hoofd haar hoofd op, tranen lassen op in haar ogen. « We doen alles samen, Vera Ivanovna. »
« Morgen de operatie, en dan komt het goed. En wij gaan zeker naar Parijs. Weet je nog wat we bevatten? » « Ik weet het nog, mijn liefste, » glimlachte Vera, terwijl ze een gevoel van vreugde over zich heen gevoelde spoelen.
« En ik wil echt dat dat gebeurt. Weet je, ik ben niet meer bang. » Met mensen zoals jij verdwijnt angst. »
Ze praten lang en bespraken hun toekomstplannen. Anna vertelde over de belangrijkste plekken in Parijs, hoe ze door Montmartre slenteren en foto’s zouden maken onder de Eiffeltoren. Er is tweemaal zoveel geldige vreugde in haar stem dat Vera zich voor het eerst in lange tijd volledig aannemelijk gevoeld.
De volgende ochtend, toen het tijd was om zich voor te bereiden op de operatie, trilde Vera Ivanovna niet van angst. Anna hielp haar met verschonen, streek de deken recht en kniep in haar hand. « Ik blijf hier tot je terugkomt, » zei ze zachtjes.
« Dank je, Annoesjka, » interpretatieve Vera. « Dankzij jou weet ik dat ik het aankan. » Vera op een brancard door de bende werd gereden, waren haar ogen kalm.
Ze wist dat het onbekende haar wachtte, maar Anna’s steun gaf haar kracht. De warme band die ze hadden behaald, werd de basis waarop ze haar wil om te leven bouwen. Vera werd na de operatie wakker in de ziekenhuiskamer.
Het licht leek te helder en de geluiden werden gedempt. Ze voelde iets zwaars op haar borst, maar het was geen pijn, eerder zwakte. Ze keek de kamer rond en de eerste persoon die ze zag was Anna.
Het meisje zat in een stoel naast het bed, met haar hoofd in haar hand. Ze zag eruit en ze in slaap was gevallen, maar ze hielden nog steeds Vera’s hand vast. « Annoesjka, » fluisterde Vera zwakjes.
Anna keek meteen op. Haar ogen lichten op van vreugde zodra ze zag dat Vera weer bij bewustzijn was. « Je bent wakker! » riep ze uit, terwijl ze opstond uit de stoel.
« Hoe voel je je? »Is alles oké? » Vera werkt te glimlachen. « Zwak, maar springlevend, » synthetisch ze zacht. « Dus, is het allemaal voorbij? » Anna knikte, bijna haar tranen bedwingend.
« Alles oké. » De dokter zei dat de operatie geslaagd was, maar dat het herstel nu het belangrijkste was. Vera rolde met haar ogen en glimlachte flauwtjes.
« Dus ik ga je nog niet wegdoen, » lachte Anna, maakte een glas water en gaf het aan Vera. « Verwacht het niet te veel… »
Ik zal er elke dag zijn. Je moet geduld hebben. Ze glimlachten allebei.
Het was Vera’s eerste echte gevoel van overwinning in maanden. Het was ook de duisternis die haar al die tijd had omgeven, begon op te klaren. De dagen verstreken en Vera herstelde langzaam maar zeker.
Anna kwam elke ochtend met een uitgestippeld schema. Ze Vervaardiga met lichte oefeningen, bracht heerlijke en gezonde maaltijden die ze thuis klaargemaakt en vond altijd tijd voor een praatje. « Laten we proberen onze benen een beetje te bewegen, » zei Anna dan, terwijl ze naast haar ging zitten en voorzichtig een van Vera’s benen optilde.
« Kijk, het gaat al beter met je dan gisteren. » Vera zuchtte zwaar, maar volgde haar instructies op. « Als jij er niet was, zou ik het niet eens proberen, » gaf ze op een dag toe.
« Je laat me gewoon niet met roest. » « Omdat ik weet dat je het beter kunt, » alternatieve Anna met een glimlach. Met elke dag die voorbijging, werd Vera dat haar lichaam sterker werd.
Ze konden al een tijdje rechtop in bed zitten, toen rechtop zitten, en toen zelfs een paar stappen zetten met behulp van een rollator. Het leek geweldig. Kijk jezelf eens.
Anna was dolblij toen Vera voor het eerst vanuit bed naar het raam wist te komen. « Ik zei toch dat je het kon. » « Ik denk dat je een heks bent, » grapte Vera, terwijl ze nauwelijks op adem kon komen.
« Of misschien gewoon te koppig, » lachte Anna. « Koppig, niet koppig. »
« Het zijn totaal verschillende dingen. » Met elke dag die voorbijging, voelde Vera haar ziel, samen met haar lichaam, tot leven komen. Ze keek naar Anna en zag haar niet alleen als een helper, maar als een echte familie.
Haar dankbaarheid voor het meisje was grenzeloos. « Weet je, Annoesjka, » zei ze op een avond terwijl Anna haar mislukt haar haar te kammen, « als jij er niet was geweest, had ik het allang alternatief. »
En nu denk ik er zelfs aan om Parijs te zien. Jouw Parijs. » Anna glimlachte, haar ogen fonkelden. « En je zult het zien. » Wij doen alles. » « Beloof je het? » vroeg Vera zwakkejes.
« Ik beloof het, » Anna vastberaden. Een paar weken later waren de artsen officieel bekend dat Vera aan het herstel was. Ze was niet langer bedlegerig en kon zich nu zelfstandig op de afdeling verplaatsen.
Anna aanbevolen haar op een wandeling door de tuin van het ziekenhuis, waar Vera frisse lucht inademde en voor het eerst in lange tijd weer eens iets van het leven proefde. Op een dag, tijdens zo’n wandeling, bleef Vera zelfs staan en keek naar Anna. « Annoesjka, ik heb zoveel jaren geleefd, wachtend op het einde. »
En nu, plotseling, lijkt het ook dat het leven pas begint. » Anna gebruikt haar hand en vervangen: « Zo is het precies.
Nu we Parijs hebben, en ik weet zeker dat er nog veel meer avonturen op ons wachten. » Vera glimlachte en voelde voor het eerst in lange tijd dat ze een toekomst had. De hoop die Anna haar had gegeven, werd haar steun en nu wist ze dat ze weer wild leven.
Enkele maanden waren verstreken sinds de operatie en Vera Ivanovna had eindelijk haar krachten teruggekregen. Ze voelden zich elke dag beter, dankzij Anna’s steun en onzekere beweging. En eindelijk was het moment aangebroken waar ze gedroomd hadden.
Vera, Anna en Lidia verzamelden zich in een klein, gezellig café op de luchthaven, wachtend op hun vlucht naar Parijs. “Ik kan nog steeds niet geloven dat we echt vliegen”, zei Lidia, terwijl ze een traantje van vreugde wegpinkte. « Vera Ivanovna, bedankt voor dit cadeau. »
« Dank je wel, Lydia, voor zo’n dochter, » vervangbaar Vera hartelijk, terwijl ze Anna aankeek. « Zonder haar had ik het nooit gedurfd. » Anna glimlachte en verspreide Vera’s hand…
«Je verdient het meer dan wie dan ook, »geantwoord Anna. « Wij verdienen het ook om samen Parijs te zien. » Een paar uur later landde het vliegtuig op luchthaven Charles de Gaulle en ging er een nieuwe wereld voor de vrouwen open.
De stad verwelkomde hen met koele lucht, de geur van koffie, gebak en vrijheid. Rijdend door de straten van Parijs in een taxi, kon Vera haar blik niet van de boulevards afhouden. « Er is zoveel leven in deze stad, » zei ze, terwijl ze uit het raam keek.
De volgende dag vertrokken ze naar hun hoofdbestemming, de Eiffeltoren. Toen ze er bijna was, bleef Vera staan, haar tranen niet bedwingend. «Het is geweldig,» fluisterde ze.
Anna en Lydia glimlachen om haar reactie. Ze namen de lift naar een van de observatieplatforms. Vera, die boven stond, stape naar Parijs dat zich voor haar veronderstelde en gevoeld haar hart zich gevuld met vreugde.
« Ik heb zoveel jaren op het einde gewacht, en nu ben ik hier. » « Het is als een droom, » zei ze, terwijl ze naar Anna keek. «Je bent hier omdat je sterk bent, »geïnterviewd het meisje.
« En omdat je niet hebt vervangen. » Na de Eiffeltoren wandelden ze door Montmartre, waar ze de Notre-Dame en het Louvre bezochten. Voor het eerst in jaren lachte Vera beperkt en vrijuit, genoten van elke minuut.
In een café aan de Seine proefde ze een echte Franse croissant en zei: « Nu begrijp ik dat het leven de moeite waard is. » Anna en Lydia lachen, maar tranen van vreugde glinsteren in hun ogen. Deze reismarkering voor hen alle drie het begin van een nieuw hoofdstuk.
Vera Ivanovna zat op een bankje in het park en genoot van het uitzicht op de Eiffeltoren, die niet langer zo onbereikbaar leek. Ze dacht na over haar verleden, over de lange jaren van eenzaamheid en pijn, over de teleurstelling van haar kinderen.
Maar nu weten we deze gedachten niet langer hetzelfde bitterheid bij haar op als vroeger.
In plaats daarvan betekent het tot mij door: familie betekent niet altijd gerelateerdschap. « Weet je, Annoesjka, » zei Vera plotseling, zich omdraaiend naar het meisje dat naast haar zat. « Ik dacht dat familie alleen bestond uit mensen die door bloed verbonden zijn… »
Maar het blijkt dat echte familie bestaat uit mensen die er voor je zijn in moeilijke tijden. » Anna knikte, haar ogen vulden zich met warmte. « Jij bent ook als familie voor mij, Vera Ivanovna.
En ik ben blij dat je nu gelukkig bent. Ik denk niet meer na over wat er is gebeurd, » vervolgde Vera. « Wat ik verloren heb, doet er niet meer toe.
Wat ik heb gewonnen, is veel belangrijk. Jij en Lydia zijn mijn echte familie. » Ze haalde diep adem en keek omhoog naar de toren.
« En weet je, Annoesjka, ik heb het gevoel dat ik nu alles aankan. Het is ook mijn hele leven nog maar net begint. » Anna omhelsde Vera en ze glimlachten allebei.
Nu was er geen ruimte meer in hun leven voor spijt. Alleen vreugde, dankbaarheid en vertrouwen in de toekomst. Vera, die ooit dacht dat haar leven voorbij was, veroorzaakte dat alleen een sfeer van eerlijkheid en zorg echt geluk kon brengen.
Voor haar markerde het begin van een nieuw, stralend hoofdstuk, waarin ze eindelijk haar plek vond tussen degenen die echt van haar uitgesloten waren.
Als je verder wilt gaan, klik dan op de knop onder de advertentie
