Ze leunde ontspannen achterover.
— Oh ja. Ik was bijna iets vergeten. — Ze pakte de derde, dunste map. — Dit is een rekening. Voor de afgelopen drie jaar. Voor wonen, eten en andere “kleinigheden”. Een soort compensatie voor mijn “gierigheid”. Neem uw tijd, ik geef jullie twee weken om alles te overdenken.
De stilte in de kamer werd oorverdovend.
— Jij… jij… — Zinaida Semjonovna hapte naar adem. — Schaamteloze! Je hebt vast een gigolo gevonden!
— U vergist zich, — Katja lachte, dit keer oprecht. — Een gigolo, beste Zinaida Semjonovna, is een man die leeft op kosten van een vrouw. Ik val, zoals u begrijpt, niet echt onder die definitie. Maar Vitya… — ze keek haar man met gespeelde tederheid aan, — …Vitya kwam volgens mij aardig in de buurt.
— Ik… ik ga scheiden! — krijste Vitya. — Ik zal de helft van alles van je afpakken!
— Probeer maar, — zei Katja schouderophalend. — Alleen vrees ik dat je dan alleen je eigen schulden zult moeten delen. Die je op míjn rekeningen hebt gemaakt. Het appartement, weet je nog, is vóór-het-hu-we-lijk gekocht. En de auto trouwens ook.
Twee dagen later trof Katja, toen ze thuiskwam van haar werk, koffers in de hal.
Zinaida Semjonovna, met fonkelende ogen, siste verwensingen. Vitya, bleek en boos, probeerde een taxi te bellen.
— Oh, gaan jullie weg? — Katja leunde elegant tegen het deurkozijn. — En hoe zit het dan met het contract?
— Moge je stikken in je appartement, gierigaard! — spuugde Zinaida Semjonovna.
— Vast en zeker, — knikte Katja. — Vitya, liefje, je vergeet toch niet je deel voor deze maand over te maken? Ik stuur je de rekening.
De deur sloeg dicht.
Katja liep de woonkamer in. Het was ongewoon stil in het appartement. Ze liep naar het raam en zette het wijd open. De voorjaarslucht stroomde naar binnen, ruikend naar stof en nieuw leven.
Ze voelde geen triomf. Nee. Ze voelde wat een chirurg voelt nadat hij een verwaarloosde tumor succesvol heeft verwijderd. Het was pijnlijk, het was onaangenaam, maar het was noodzakelijk. Ze voelde… opluchting. En een enorm, bedwelmend gevoel van eigenwaarde dat ze zichzelf had teruggegeven.
Men zegt: iedere familie is een doolhof voor buitenstaanders. Maar soms moet je, om in je eigen familie helder te kunnen zien, gewoon op tijd het licht aandoen. En niet bang zijn om de rekening te presenteren.
