De telefoon van mijn schoondochter begon te rinkelen en het gezicht van mijn overleden echtgenoot verscheen op het scherm.

De voorgaande berichten waren anders. Ze waren zorgvuldig voorbereid.

“Op dezelfde plek als altijd. De boerderij is perfect. Ze heeft niets door. Pas op dat de oude vrouw ons niet ziet. Ze is slimmer dan ze eruitziet.”

De oude vrouw.

Mij.

Ze ontmoetten elkaar hier, bij mij thuis. Pal onder mijn neus.

Ik bleef scrollen, mijn hart bonkte in mijn keel. En daar was het: een bericht dat me verbijsterde.

“Ik heb nog een paar kleren van haar in het huisje liggen. Zal ik ze weggooien of wil je ze houden?”