Ik heb eens gelachen. “Je hebt vijftigduizend dollar van me afgenomen en mijn naam gewist. Dat is niet kleinzielig. Dat is diefstal, maar dan met meer finesse.”
Hij veranderde van tactiek en begon meteen anderen de schuld te geven.
‘Mama zegt dat je altijd al jaloers bent geweest,’ siste hij. ‘Dat je jezelf in bedwang moet houden.’
Ik zweeg even. ‘Nee, Logan. JIJ moet jezelf in bedwang houden. Ik ben alleen gestopt met je de mijne te verhuren.’
De weddingplanner stuurde de e-mails vervolgens door.
Mijn moeder had hen gevraagd mijn aanbetaling te behouden, mijn naam van alle documenten te verwijderen en mij als “niet-essentieel” te bestempelen voor bezoekers. Logan had hiermee in één zin ingestemd:
Hij zal klagen, maar hij zal betalen. Dat doet hij altijd.
Ik staarde naar die zin totdat er iets in mijn borst tot rust kwam – een kalm, blijvend gevoel.
Ze wilden niet alleen mijn geld.
Ze wilden me vernederen.
Dus ik heb mijn juridisch team gebeld.
We hebben formele kennisgevingen gestuurd naar de afdelingen die verantwoordelijk zijn voor de organisatie van het evenement, de catering en
