Ik verhief mijn stem. “Iemand moet ons waarschuwen dat we eraan komen! En laat het meisje vooraan lopen!”
Mensen luisterden naar me.
Dat moment – in die bus waar iedereen de spot mee dreef – zou ons gezin voorgoed veranderen.
Toen we aankwamen op de spoedeisende hulp in Redding, kon de tiener, Alyssa, nauwelijks praten. Haar moeder, Janet, beefde van angst en bleef maar herhalen: “We kunnen de operatie niet betalen, dat kunnen we niet.”
Maar toen het noodteam het overnam, gebeurde er iets onverwachts. Een verpleegkundige keek me aan en zei: “Je hebt precies op tijd gereageerd. Als je het toen niet had gemeld, had ze in een septische shock kunnen raken.”
Ik voelde me niet heldhaftig. Ik was uitgeput. Evan, half in slaap, leunde tegen me aan terwijl we in de gang op nieuws wachtten.
Op dat moment kwam er een vrouw op ons af – een vrouw met een camera.
‘Bent u de moeder die heeft geholpen bij de diagnose van dat jonge meisje in de bus?’ vroeg ze, buiten adem.
Ik knipperde met mijn ogen. “Ik… neem aan?”
Ze stelde zich voor als Tara Holmes, een freelance journalist die ook in de bus had gezeten. Ze had een deel van de chaos gefilmd – blijkbaar ook het moment waarop ik de leiding nam – en had al een kort filmpje op sociale media geplaatst. “Het gaat viraal!” riep ze uit. “Ze noemen je de Engel van de Bus. Mag ik je interviewen?”
Ik wilde weigeren, maar Evan keek me aan, zijn ogen wijd open en vol hoop. “Mam,” mompelde hij, “dat is best gaaf.”
Dus ik stemde toe. Ik legde uit wat ik wist, waarom ik de EHBO-doos had en hoe mijn overleden echtgenoot me had geleerd de tekenen van een acute buiknoodsituatie te herkennen. Tara stelde respectvolle vragen en ik dacht dat de video hoogstens een paar duizend keer bekeken zou worden.
Maar de volgende ochtend, toen we eindelijk in San Francisco aankwamen, was alles veranderd.
Mijn telefoon ontplofte van de meldingen: berichten, gemiste oproepen, interviewverzoeken en zelfs een voicemail van een landelijk ochtendprogramma. Iemand sprak me aan in het café waar we vlakbij Union Square waren gestopt en vroeg of ze een foto mochten maken. Een vrouw omhelsde me en huilde: “Mijn dochter heeft dezelfde ziekte! Bedankt dat je de aandacht hierop vestigt!”
vervolg op de volgende pagina
