Het gesprek met het meisje was moeilijk. Ze huilde lang, begrijpelijk waarom ze was verlaten als haar familie haar had kunnen liefhebben en opvoeden. Maar Kirill overtuigde haar dat het verleden niet veranderd kon worden, maar het heden het begin van nieuw geluk kon zijn.
— Ze zijn lieve mensen, — stelde hij gerust. — Oma runt een dierenopvang, opa is een beroemde kunstenaar. Misschien heb je je talent om te tekenen van hem geërfd.
— Misschien, — stemde Liza toe. — Maar ze moeten een test doen, voor het geval ze het niet geloven.
— Die doen we, maak je geen zorgen. Maar ik ben er zeker van dat ze niet twijfelen. Je lijkt erg op je moeder en op je opa.
De volgende dag zaten Liza, Kirill en de gelukkige Kudritski’s aan één tafel. Voor de ouderen was het een dag waar ze al lang op hadden gehoopt. Ze lieten hun kleindochter niet meer los en waren bereid alles te doen om de gemiste jaren goed te maken.
Het meisje stelde Kirill voor als haar toekomstige man en vertelde dat ze van plan was het meisje Sonja te adopteren. Liza’s ouders zegenden het plan.
— Moet de voogdijinstantie het huis goedkeuren? — vroeg opa.
— Natuurlijk, — antwoordde Liza.
— Dan regelen we de papieren en maken we een kinderkamer. Zoveel als nodig!
— Waarom zoveel? — vroeg oma verbaasd.
— Ze zijn nog jong, — lachte opa en knipoogde naar het verliefde stel.
De bruiloft van Kirill en Liza werd een evenement waar de hele stad over sprak. De ouders van Krasilnikov waren dolblij met hun schoondochter. Alle vriendinnen van de familie hadden van de moeder van de bruidegom gehoord:
— Liza komt uit een goede familie. Intelligente, aristocratische mensen, niet te vergelijken met zij die zonder wortels geboren worden.
Zo kreeg het verhaal van een eenzaam meisje, gevonden vlak voor Nieuwjaar, een gelukkig einde. Het lot bracht haar samen met degenen die haar altijd wilden zien — haar echte familie, die jaren op haar had gewacht.
