De wereld onder het bed kromp ineen tot schaduwen, stof en geluid. Mijn hart bonkte zo hard dat ik er zeker van was dat ze het konden horen. Emily stond stijfjes naast het bed, haar kleine vuistjes gebald.
De man met het zilveren horloge sprak kalm.
« Mevrouw Reynolds, de toestemmingsformulieren zijn al getekend. De uitkomst na de bevalling kan onvoorspelbaar zijn. »
Linda haalde diep adem, beheerst en kalm.
« Ik begrijp het. Het is tragisch. Maar mijn zoon heeft al zoveel stress gehad. Het verlies van zijn vrouw zou verwoestend zijn… hoewel onvermijdelijk. »
Het verlies van zijn vrouw.
Mijn maag trok zich hevig samen. Dit was geen medische zorg. Dit was verwijdering.
Een andere verpleegster kwam binnen – ik herkende haar schoenen meteen, wit met een dunne blauwe streep. Ze aarzelde.
« Dokter… haar vitale functies waren eerder stabiel. »
De dokter pauzeerde even. « We zullen de situatie opnieuw beoordelen. »
