Tegenwoordig leiden mijn kinderen en ik een rustig leven. Geen geheimen. Geen drama. Emily heeft nog steeds een hekel aan ziekenhuizen, maar ze glimlacht als ze zegt dat ze advocaat wil worden « om slechte mensen in mooie kleren tegen te houden ».
Soms herbeleef ik dat moment – de koude vloer, het bed boven me, mijn schoonmoeder die kalm mijn verdwijning beraamde – en vraag ik me af hoeveel vrouwen een plek vertrouwen puur omdat die als ‘veilig’ bestempeld wordt.
Onthoud dit: gevaar hoeft er niet altijd gewelddadig uit te zien.
Soms oogt het beleefd.
Soms zet het je naam neer terwijl je te zwak bent om een pen vast te houden.
En soms hangt de overleving af van het kleinste stemmetje in de kamer dat fluistert:
« Verberg je. Nu. »
Als dit verhaal je aan het denken heeft gezet, je vragen heeft doen stellen of je kijk op vertrouwen heeft veranderd, deel dan je gedachten. Jouw stem kan er in de toekomst voor zorgen dat iemand anders ook luistert.
