In de stilte van onze verduisterde slaapkamer, terwijl Daniel naast me snurkte, begon een idee wortel te schieten – een gevaarlijke en obsessieve gedachte. Als Margaret en Daniel hun ‘gezin’ ten koste van mij wilden opbouwen, dan zou ik een plan bedenken dat hun hele bouwwerk zou laten instorten.
En als mijn plan voltooid was, zou er niets meer overblijven.
Vanaf dat moment werd mijn leven een zorgvuldig geënsceneerd toneelstuk. Ik nam de rol aan van de gehoorzame echtgenote en onderdanige schoondochter, slikte mijn woede in en begroef die diep vanbinnen. Elke ochtend maakte ik het ontbijt klaar voor Daniel, Margaret en Claire. Ik forceerde een glimlach toen Claire om een tweede portie vroeg, en deed alsof ik niet merkte dat Daniels hand iets te lang op haar rug bleef rusten toen ze hem de koffie aanreikte.
Maar in werkelijkheid maakte ik mentale aantekeningen en noteerde ik elk detail.
Ik kwam erachter dat Claire geen baan had en geen echt gezin om op te steunen. Ze was volledig afhankelijk van Daniel – en nu, indirect, ook van mij. Margaret haatte me misschien wel, maar ze was dolverliefd op de ongeboren baby. Haar hele wereld draaide om het idee om oma te worden, en ik besefte dat dit kind hun achilleshiel was.
Op een avond, terwijl Margaret bij haar bridgeclub was en Daniel in de bar, klopte ik zachtjes op Claires deur met een dienblad vol kamillethee. Ze leek verrast, daarna opgelucht. ‘Dank je wel, Emily,’ mompelde ze, haar stem dik van schuldgevoel en vermoeidheid. Ik observeerde haar aandachtig: haar gezwollen enkels, de manier waarop ze over haar onderrug wreef. Ze was fragiel, naïef. Het was geen haat die ik voor haar voelde, niet echt. Het was iets scherpers: berekening.
In de weken die volgden, werd ik Claires vertrouweling. Ze vertelde me dat ze bang was voor Daniels temperament, dat hij haar had bedreigd toen ze voorstelde de baby zelf te houden. Ik luisterde, knikte meelevend en onthield elk woord. Ze was doodsbang om de baby te verliezen, maar tegelijkertijd had ze wanhopig behoefte aan bescherming. Deze dualiteit maakte haar kwetsbaar.
Ondertussen onderzocht ik Daniels leven grondiger. Hij had onze gezamenlijke spaarcenten opgemaakt aan het afbetalen van zijn gokschulden. Schuldeisers belden ‘s avonds laat. Zijn bouwbedrijf stond op de rand van faillissement, maar Margaret hield vol dat hij “gewoon pech had”. Ik printte de bankafschriften uit, noteerde de telefoonnummers van de schuldeisers en bewaarde ze in een kluis op school.
vervolg op de volgende pagina
