« Bedankt dat je in mij gelooft, » zei hij.
Olivia knipperde met haar ogen en slikte haar tranen weg. « Je bent de dapperste jongen die ik ooit heb ontmoet. »
Buiten verwarmde het lentezonlicht de tuin terwijl Theo Amelie in haar kinderwagen duwde. De littekens op zijn huid vervaagden, terwijl de moed in zijn hart helderder scheen dan ooit is. De jongen die ooit op blote voeten door de sneeuw had gelopen, liep nu een toekomst vol veiligheid, liefde en hoop tegemoet.
