Een 56-jarige vrouw was stomverbaasd toen ze ontdekte dat ze zwanger was. Op haar leeftijd leek zulk nieuws onmogelijk, maar verschillende onderzoeken wezen steeds hetzelfde uit: twee duidelijke rimpels. De tranen stroomden over haar wangen terwijl ze fluisterde:
“Het moet een wonder zijn.”
Moeder worden was altijd haar droom geweest, maar jaren van onvruchtbaarheid, talloze teleurstellingen en sceptische artsen hadden die hoop de grond in geboord. En toch, net toen ze dacht dat het te laat was, bood het leven haar die kans.
Haar buik werd steeds ronder, haar pas werd trager en haar familie omringde haar bezorgd. De artsen waarschuwden haar voor de gevaren van een zwangerschap op zo’n gevorderde leeftijd. Maar ze glimlachte alleen maar en wuifde hun zorgen weg.
“Hier heb ik mijn hele leven op gewacht. Ik laat me niet door angst afpakken.”
Negen maanden verstreken, onderbroken door tedere gesprekken met het kind dat ze in haar buik droeg. Ze streelde haar buik en fantaseerde over het moment waarop ze haar kleintje eindelijk in haar armen zou kunnen houden.
De grote dag was eindelijk aangebroken. Ze kwam het ziekenhuis binnen, haar hand op haar bolle buik, haar gezicht stralend van ongeduld.
“Dokter, ik denk dat het moment is aangebroken,” zei ze met een glimlach.
De jonge dokter onderzocht hem, maar in plaats van zijn vreugde te delen, betrok zijn gezicht. Hij riep zijn collega’s, en gedempte gemompel golfde door de kamer. Uiteindelijk sprak een van hen voorzichtig:
“Mevrouw… excuseer me, maar… waarom was uw arts er zo zeker van dat u zwanger was?”
Zijn hart klopte sneller.
Bekijk de rest op de volgende pagina. Advertentie
