Luis vertraagde zijn pas, bevangen door twijfel. Hij keek op zijn horloge: als hij stopte, zou hij te laat zijn; als hij doorliep, zou hij het daar in de regen laten liggen, alsof het hem niets kon schelen.
Ze beet op haar lip. Hij dacht aan zijn moeder, met haar droge hoest en vermoeide ogen.
Hij zuchtte diep, draaide zich om en liep terug.
“Mevrouw…”, zei hij, terwijl hij naast haar hurkte. “Gaat het wel goed met u?”
De oude vrouw sloeg haar ogen op. Haar blik was gesluierd, maar er was nog een sprankje waardigheid in te bespeuren.
“Ik voelde me duizelig…”, mompelde ze zwakjes. “Ik denk dat mijn bloeddruk is gedaald. Ik kan niet opstaan.”
Luis merkte dat zijn handen ijskoud waren. Zonder erbij na te denken trok hij zijn jas uit, die weliswaar doorweekt maar nog een beetje warm was, en sloeg hem over zijn schouders.
— Ik help je wel, oké? Pak me bij mijn nek.
Ze aarzelde, beschaamd.
— Ik wil je niet storen, jongen…
‘Het is niets,’ antwoordde hij, terwijl hij probeerde te glimlachen. ‘Ik ga haar daar niet achterlaten.’
Met moeite tilde hij haar op. De oude vrouw was licht, maar haar natte kleren en de gladde grond maakten elke stap moeilijker. Luis voelde zijn schoenen wegglijden op de stoep, de regen prikte in zijn rug, zijn cv stootte tegen hem aan. De oude vrouw klemde zich vast aan zijn shirt.
— Dank je wel, jongeman… dank je wel dat je het niet hebt gemist, fluisterde hij in zijn oor.
vervolg op de volgende pagina
