Anders opgroeien
Op de middelbare school werd het pesten erger.
Haar klasgenoten pronkten met hun glimmende telefoons, verjaardagscadeaus en hippe sneakers.
Emma daarentegen droeg nog steeds haar opgelapte spijkerbroek en rugzak die haar moeder met rood garen had gerepareerd.
Na school ging ze niet naar het winkelcentrum of videogames spelen. In plaats daarvan
sprong ze op haar oude fiets en fietste ze bijna vijf kilometer om haar moeder te helpen met het sorteren van recyclebaar materiaal achter een magazijn.
De geur was sterk, het werk eindeloos en ze waren vaak pas na zonsondergang klaar.
Toch glimlachte zijn moeder en zei:
“Blijf studeren, mijn lieve. Op een dag zul je een leven opbouwen, ver weg van dit alles.”
Emma knikte en slikte haar speeksel door.
De eenzame jaren
De middelbare school veranderde Emma’s leven niet veel
. Ze werkte hard, gaf privélessen en hielp haar moeder elke avond.
Haar vingers waren ruw, haar rug deed pijn, maar haar cijfers waren uitstekend.
Niemand nodigde haar uit voor feestjes.
Niemand bood haar een plaats naast zich aan.
Voor hen bleef ze “de dochter van de vuilnisman”.
De enige warmte die ze kende, kwam van die stille diners thuis, met z’n tweeën, terwijl ze rijst en bonen deelden aan een gammele houten tafel.
Haar moeder glimlachte, vroeg naar haar cijfers en lachte om de kleinste dingen.
Die momenten maakten de wereld minder wreed.
vervolg op de volgende pagina
