Een Herinnering aan Liefde
In de dagen erna las ik zijn brief steeds opnieuw.
Het was alsof hij eindelijk zei wat hij toen niet kon.
Hij schreef over de fouten die hij had gemaakt, over zijn spijt,
maar ook over de momenten waarop ik hem had geleerd te luisteren, te lachen en te vergeven.
En ik realiseerde me iets belangrijks: soms komt vergeving pas als de tijd er rijp voor is.
Niet in woorden, maar in gebaren die alles zeggen zonder iets te hoeven uitleggen.
Afsluiting
Die avond zette ik de doos op mijn nachtkastje.
Niet als symbool van verdriet, maar als bewijs dat zelfs gebroken liefde iets moois kan nalaten.
De armband draag ik sindsdien elke dag. Niet om hem te herdenken,
maar om mezelf te herinneren aan de vrouw die ik was – en aan de kracht die ik vond door los te laten.
Zijn erfenis was geen rijkdom, maar vrede. En dat bleek het grootste geschenk van allemaal.
