Accepteren of weigeren: jezelf verraden of redden?
Enerzijds schuldgevoel:
‘Wat als ik ons trauma zou omzetten in een mooi marketingverhaal? Wat als mijn kinderen figuranten zouden worden in een imagocampagne?’
Aan de andere kant is er de realiteit:
een veilig dak,
een stabiele plek voor zijn zonen
Een kans om eindelijk te ontsnappen aan een leven van permanente overleving.
Léa herinnert haar aan een cruciale waarheid: hulp accepteren maakt je geen handelswaar, zolang je maar de controle over je eigen verhaal behoudt. Na een nacht aan de telefoon gekluisterd te zijn geweest, belt Maëlys. Ze stelt haar grenzen: geen uitbuiting van haar kinderen, niets vernederends. De reactie is vriendelijk: het doel is om haar kracht te benadrukken, niet om haar belachelijk te maken. Ze stemt ermee in.
Wanneer een ‘markt’ een nieuw leven opent
Een jaar lang deed Maëlys mee aan de campagne: getuigenissen, foto’s, reportages. Ze werd herkend in de supermarkt, mensen spraken haar aan over “geluk”, zonder de andere kant van het verhaal te zien: de korte nachten, de herinneringen aan de opvang, de aanhoudende angst.
Maar deze ervaring bracht haar ook een onverwachte meevaller:
tijdens een evenement viel haar professionaliteit en haar vermogen om kalm met de chaos om te gaan op bij een aannemer. Hij bood haar een baan aan als administratief medewerker. Een vast salaris, zekerheid, stabiliteit. Dankzij deze baan begon ze het huis terug te kopen, niet als begunstigde, maar als toekomstige eigenaar.
Waar dit verhaal ons allemaal aan herinnert
Vandaag schrijft Maëlys deze regels vanuit de schommelstoel op haar veranda, terwijl ze toekijkt hoe haar drieling onder een stevig dak slaapt. Ze romantiseert niet wat er is gebeurd: de orkaan blijft een wond, het platteland een soort ‘marktplaats’, en het leven is nog steeds ingewikkeld.
