Na jaren van verdriet had het leven haar op een stille manier een reden gegeven om door te gaan – niet door grote wonderen, maar dankzij dit angstige jonge meisje dat had geleerd dat ze niet gedoemd was te verdwijnen.
En elke middag, wanneer de bus weer stilviel en het gouden licht de lege stoelen vulde, keek Manuel naar de foto die ze hem had gegeven – een momentopname van de ceremonie waarbij ze de bel in het ziekenhuis had geluid – die op ooghoogte was geplakt:
Een herinnering dat het leven dat we redden niet altijd ons eigen leven is.
Geen gerelateerde artikelen.
