Mijn naam is Lina. Ik ben twintig jaar oud, zit in mijn laatste jaar van de ontwerpopleiding en krijg vaak te horen dat ik er ouder uitzie dan ik ben.

Misschien komt het doordat ik alleen met mijn moeder ben opgegroeid – een sterke, veerkrachtige en standvastige vrouw. Mijn vader overleed jong en ze is nooit hertrouwd. Ze heeft onvermoeibaar gewerkt om mij in haar eentje op te voeden.

Tijdens een vrijwilligersprogramma in Guadalajara ontmoette ik Santiago, de logistiek coördinator. Hij was ruim twintig jaar ouder dan ik – zachtaardig, kalm, en zijn woorden hadden een diepgang die ik niet van hem gewend was. Aanvankelijk respecteerde ik hem gewoon als collega, maar beetje bij beetje sloeg mijn hart sneller telkens als ik hem hoorde spreken.

Santiago had zijn eigen moeilijkheden overwonnen. Hij had een stabiele carrière, een mislukt huwelijk en geen kinderen. Hij sprak zelden over zijn verleden en zei alleen:

“Ik ben iets kostbaars kwijtgeraakt. Nu wil ik gewoon eerlijk leven.”

Onze relatie ontwikkelde zich langzaam – vredig, oprecht, zonder chaos. Hij behandelde me met geduld en tederheid, alsof ik iets fragiels was dat hij wilde beschermen. Mensen fluisterden, zich afvragend waarom een twintigjarig meisje verliefd zou worden op een man die twintig jaar ouder was, maar het kon me niet schelen. Bij hem voelde ik me veilig.

vervolg op de volgende pagina