Alexander keek even naar beneden en toen weer naar haar. « Want soms herinnert het leven je eraan wat er echt toe doet. Vandaag was zo’n dag. »
Emily wist niet wat ze moest zeggen. Ze stopte het kaartje in haar zak, bedankte hem nogmaals en verdween in de taxi.
Ze dacht dat ze hem nooit meer zou zien. Ze had het mis.
Dagen werden weken. Emily keerde terug naar haar kleine appartement, waar ze klusjes combineerde met de zorg voor Lily. Het leven was zwaar, maar ze was vastbesloten een toekomst voor haar dochter op te bouwen. Alexander Grants visitekaartje bleef onaangeroerd in een la liggen. Ze bleef zichzelf voorhouden dat ze het nooit zou gebruiken. Wat kon een man als hij immers te maken hebben met een vrouw als zij?
Maar op een nacht, nadat Lily huilend van de koorts in slaap was gevallen en Emily huilend in de keuken zat, herinnerde ze zich zijn woorden: Als je ooit hulp nodig hebt, welke hulp dan ook.
Haar trots schreeuwde dat ze niet mocht bellen, maar haar trillende handen draaiden het nummer.
Ze verwachtte niet dat hij persoonlijk zou antwoorden, maar dat deed hij wel. « Emily? » Zijn stem klonk warm, alsof hij had gewacht.
Binnen een uur arriveerde er een dokter bij haar appartement – persoonlijk gestuurd door Alexander. Tegen de ochtend was Lily’s koorts gedaald en was ze buiten levensgevaar. Emily kon het niet geloven. Ze had er niet om gevraagd, maar hij bood het zonder aarzelen aan.
In de daaropvolgende weken verscheen Alexander vaak. Wat begon als een simpele bezorgdheid, groeide uit tot iets anders. Hij kwam langs wanneer hij kon, bracht kleren voor het kleine meisje, boodschappen en zat zelfs op de grond om met Lily te spelen. Emily, aanvankelijk op haar hoede, realiseerde zich geleidelijk dat achter het pantser van de magnaat een man schuilging die na jaren van eenzaamheid verlangde naar echte connecties.
Op een avond, terwijl Lily vredig in haar bedje sliep, stelde Emily eindelijk de vraag die in haar brandde.
« Waarom wij, Alexander? Waarom Lily en ik? »
