María kreeg de rillingen.
‘Waarom werden deze beelden mij niet getoond?’ vroeg ze met trillende stem.
De kapitein blies langzaam zijn laatste adem uit.
“Het satellietbedrijf eiste betaling voor de vrijgave van de volledige beelden. De kustwacht weigerde. En toen ik aandrong… werd ik van de zaak gehaald. Pas onlangs heeft het bedrijf zijn oude archieven openbaar gemaakt, waardoor de beelden weer boven water kwamen. Niemand heeft de moeite genomen om jullie te waarschuwen.”
María balde haar vuisten. Eindelijk een serieuze aanwijzing.
‘Van wie was deze speedboot?’ vroeg ze.
Del Valle schoof nog een document over tafel – ditmaal een maritiem verkeersrapport dat María nog nooit had gezien. Op de dag dat Julián en Laura verdwenen, was een schip van Navíos Aranda SA, een visbedrijf dat al lange tijd betrokken was bij illegale activiteiten, zonder vergunning in hetzelfde gebied gespot. Twee weken later sloot het bedrijf abrupt zijn deuren en vluchtte een van de directieleden het land uit.
Dit detail was tijdens het eindonderzoek volledig over het hoofd gezien.
‘Ze moeten iets gezien hebben,’ mompelde María. ‘Of iemand heeft ervoor gezorgd dat het onderzoek nergens toe leidde.’
Del Valle knikte somber met zijn hoofd.
“Er is nog iets. Uw man was betrokken bij een project dat gericht was op het opsporen van milieuovertredingen in de regio. Een collega…”
