Igor stak zijn hand uit over de tafel, en zij schudde die.
— Akkoord.
Ze zaten in de keuken, hand in hand, en Olga voelde dat er iets tussen hen was veranderd. Misschien zou niet alles meteen perfect zijn. Misschien zouden er nog discussies volgen. Maar op dit moment voelde ze dat ze was gehoord. Dat haar mening eindelijk gewicht had.
De witte envelop lag op de plank in de kast. Tweehonderdduizend roebel, die alleen van haar waren. En dat ging niet over hebzucht of egoïsme. Het ging over het recht om te beslissen. Het recht om gehoord te worden. Het recht om in een huwelijk niet een helft te zijn, niet een toevoegsel, maar een volledig mens.
En toen Olga een maand later vijftigduizend aan Igors moeder overmaakte voor de renovatie — niet omdat hij het vroeg, maar omdat zij dat zélf wilde — wist ze dat dit haar keuze was. Haar besluit. Haar recht.
En dat veranderde alles.
