De lokale opvangcentra zijn veranderd in overvolle centra van uitputting en angst. Wanneer gezinnen aankomen, worden ze begroet door een onvermoeibare groep vrijwilligers die dekens, medische benodigdheden en warmte uitdelen. Ondanks de enorme hulpstroom blijft de kwetsbaarheid van de meest kwetsbare leden van de gemeenschap – kinderen, ouderen en mensen met chronische gezondheidsproblemen – een groot probleem. De fysieke omgeving is gevaarlijk, maar de psychologische tol blijkt minstens zo verwoestend. Ouders worstelen met de onmogelijke taak om hun eigen angst te verbergen en hun angstige kinderen een gevoel van veiligheid te geven. Het verlies van een huis is meer dan alleen het verlies van een gebouw; het is het verlies van een levensgeschiedenis, en het daaruit voortvloeiende trauma is een wond die jaren van genezing zal vergen.