Er zijn momenten in het leven waarop de grond onder je voeten wegzakt zonder waarschuwing, en alles wat je dacht dat veilig was, plotseling in elkaar stort.

Oude vrienden doken weer op.

Er ontstonden nieuwe ondersteuningssystemen. Overleven maakte plaats voor structuur. De kinderen, die eerst omringd waren door spanning, begonnen zich te ontspannen. Ze lachten vrijer, sliepen rustiger en bloeiden op in een thuis waar rust de plaats van conflict innam.

Maanden later bood het leven een onverwacht moment van perspectief. Op een middag zag ik mijn ex-man met de vrouw die hij boven ons gezin had verkozen. Van een afstand leken ze niet op het zelfverzekerde, perfecte paar dat ze ooit beweerden te zijn. Hij zag er uitgeput uit, met zijn armen vol spullen, en bewoog zich hectisch voort. Zij sprak scherp en gebaarde geïrriteerd, alsof ze een scène aan het regisseren was in plaats van samen te leven. Zelfs zonder hen te horen, was hun spanning duidelijk – geen warmte, geen evenwicht, geen partnerschap.