Lena kwam thuis met een lichte, bijna kinderlijke glimlach. In haar handen hield ze een grote papieren tas met het logo van een dure winkel. In de tas, zorgvuldig ingepakt in dun papier, lag de jurk zelf — elegant, zijdezacht, de jurk waarvan ze de afgelopen zes maanden had gedroomd.
Hij hing in de etalage, verleidelijk en onbereikbaar, totdat er gisteren een korting verscheen en Lena besloot toe te slaan. De aankoop was niet impulsief: ze had geld opzijgezet van haar kleine bijbaantjes en cashback gespaard. Het was haar kleine geheim, haar persoonlijke prestatie.
Andrej, haar man, zat in de woonkamer verdiept in zijn telefoon. Toen hij haar zag, knikte hij zonder zijn hoofd op te tillen.
— Hoi, — mompelde hij. — Wat heb je nu weer gekocht?
Lena zette de tas op de grond en probeerde rustig te blijven. Ze voelde een lichte opwinding. Ze wilde haar vreugde delen, de jurk aan hem laten zien, maar iets zei haar dat dit niet het juiste moment was. Ze liep naar de keuken om de waterkoker aan te zetten.
Een paar minuten later kwam Andrej de keuken binnen, de winkelbon in zijn hand. Zijn gezicht was rood aangelopen, zijn ogen vernauwd.
— Wat is dit, Lena? — zijn stem was laag, bijna grommend. — Zevenduizend voor een of ander lapje?! Heb je een jurk gekocht zonder het te vragen?
Lena schrok. De bon was blijkbaar uit de tas gevallen. Ze probeerde zich te verklaren.
— Andrej, dit is mijn persoonlijke…
— Mijn persoonlijke! — onderbrak hij haar, terwijl hij met de bon zwaaide. — Denken we soms dat geld aan de bomen groeit? Waarom heb je het niet met mij besproken? Ik werk hard zodat we kunnen leven! En jij verspilt het!
Lena zweeg eerst. Ze voelde een golf van ergernis en vermoeidheid opkomen. Jarenlang had ze zulke verwijten gehoord. Jarenlang had ze zich verdedigd. Maar nu brak er iets in haar. Ze hief langzaam haar ogen naar hem op.
— Ik ben moe, Andrej, — zei ze koel. — Heel moe.
In haar stem klonk geen hysterische toon, alleen diepe vermoeidheid. Andrej was sprakeloos. Zo’n reactie had hij niet verwacht.
Andrej zat op kantoor en vertelde collega Sacha over “vrouwelijke illogica”.
— Stel je voor, Sanja? — hij schudde zijn hoofd, alsof hij compleet verbaasd was. — Mijn Lena! Koopt een jurk van zevenduizend! Zonder het te vragen! Ik zeg toch, ik hou er niet van als een vrouw geld uitgeeft zonder nadenken. Je moet toch sparen! Alles moet worden afgestemd, grote uitgaven! En zij…
Sacha knikte meelevend, hoewel hij zelf vrijgezel was en weinig verstand had van het gezinsleven.
— Ja, vrouwen… Wat moet je ermee, — mompelde hij.
Andrej beschouwde zichzelf oprecht als een toonbeeld van spaarzaamheid en verstandig omgaan met het gezinsbudget. In zijn ogen betekende echte zorg voor het gezin dat je de uitgaven controleert, onnodige uitgaven vermijdt en spaart voor iets echt belangrijks — bijvoorbeeld zijn nieuwe sportfiets of een cadeau voor zijn moeder voor haar jubileum.
Hij was ervan overtuigd dat zijn acties puur uit zorg voortkwamen. Zorg voor hun gezamenlijk welzijn. Hij “liet” haar geen geld uitgeven aan “onzin”, omdat hij wilde dat ze comfortabel leefden.
