Het hartverscheurende verhaal van Amanda Scarpinati ontroert me tot tranen.

Een foto die een innerlijke toevluchtsoord is geworden.

Van jongs af aan koesterde Amanda een foto van zichzelf als baby in de armen van een verpleegster. De foto was eind jaren zeventig genomen in een ziekenhuis in New York, na een ongeluk in huis waarbij ze ernstig gewond was geraakt. Op de foto was haar kleine hoofdje te zien, omringd door verband, en vooral de zachte blik van een professional die haar liefdevol gadesloeg.

Amanda kon lange tijd niet verklaren welke rust deze foto haar bracht. Maar toen de puberteit haar portie nieuwsgierige blikken en gemene plagerijen met zich meebracht, werd deze foto een ware bron van emotionele steun. Als een stille vertrouweling tot wie ze zich kon wenden wanneer de wereld even te zwaar leek.

De diepe behoefte om “dankjewel” te zeggen.

Tijdens haar jeugd koesterde Amanda een simpele wens: de jonge vrouw op de foto vinden en haar vertellen wat dat vriendelijke gebaar voor haar had betekend. Niet zomaar een bedankje, maar een oprecht bedankje, zoals je altijd al zegt tegen iemand die belangrijk voor je is geweest, zelfs zonder dat diegene het wist.

Ze deed uitgebreid onderzoek, raadpleegde archieven en interviewde voormalige medewerkers… allemaal zonder resultaat. Toen gingen de jaren voorbij. Twee decennia later kreeg ze een idee dat velen zouden hebben gehad: de foto op sociale media plaatsen, in de hoop dat een gezicht, een naam of een herinnering weer boven zou komen. Ze had niets te verliezen… en misschien wel alles te winnen.