Anna haastte zich naar het sollicitatiegesprek. Het was niet zomaar een baan, het was de baan van haar dromen, een kans om haar leven te veranderen en uit de eindeloze bijbaantjes te stappen.
Ze was bijna bij het kruispunt toen ze geschreeuw en het geluid van auto’s hoorde. Aan de overkant van de straat wankelde een oude man plotseling, greep naar zijn borst en viel langzaam op het asfalt.
Chauffeurs claxonneerden, iemand schreeuwde vanuit een raam, voorbijgangers haastten zich voorbij en keken weg, alsof ze hoopten dat als ze het ongeluk niet zouden zien, het vanzelf zou verdwijnen
Anna stopte. Haar hoofd schreeuwde: “Je bent te laat! Ren!” Maar ze rende de straat over en knielde naast de man neer.
“Gaat het wel?” vroeg ze met trillende stem en legde haar hand op zijn schouder.
De oude man ademde zwaar, zijn ogen waren half gesloten. Zwak wees hij naar zijn zak:
“Pillen… in de portemonnee…”
Anna hield haar adem in en begon met trillende vingers in zijn oude leren tas te zoeken. Eindelijk voelde ze een klein flesje. Ze haalde snel een pil eruit, stopte die voorzichtig in de mond van de man en hielp hem die door te slikken.
“Adem… rustig… het komt goed,” fluisterde ze terwijl ze haar tranen en angst onderdrukte.
Er gingen een paar minuten voorbij. Langzaam werd de ademhaling van de man rustiger, en zijn gezicht kreeg weer kleur. Hij opende zijn ogen en keek Anna dankbaar aan.
“Je hebt mijn leven gered…” fluisterde hij. “Hoe kan ik je bedanken?”
Anna glimlachte, maar sprong toen plotseling op alsof ze wakker werd:
“God… ik ben te laat…”
Ze mompelde iets verontschuldigends en rende naar de metro, haar hart brak van wanhoop. Dat was het dan. De kans was voorbij. Er zou geen tweede poging komen.
Maar toch ging ze naar het kantoor. Alleen maar om te weten dat ze alles had gedaan wat ze kon. Toen Anna eindelijk bij het kantoor aankwam, stond ze bijna flauw van wat ze zag…
Toen ze bij de receptie aankwam, glimlachte de secretaresse vriendelijk en zei:
— Sorry, maar de leiding is een beetje vertraagd. U kunt alvast gaan zitten.
Anna slaagde er nauwelijks in een zucht van verlichting in te houden. Ze ging op een stoel zitten, hield haar aktetas stevig tegen zich aan en voelde haar spanning langzaam wegebben.
Een halfuur later ging de deur open. De kamer binnen kwam… diezelfde oude man. Schoon geschoren, in een elegant pak, zelfverzekerd leunend op een wandelstok. Anna verstijfde.
— Goedemorgen, — zei hij, terwijl hij zich tot iedereen richtte. — Ik ben de eigenaar van dit bedrijf. Mijn excuses voor het late begin. Er was een… uiterst belangrijk voorval.
Hij draaide zich naar Anna toe, glimlachte en knikte:
— En hier is zij die niet bang was om te stoppen toen iedereen zich afkeerde. Zij die echt begrijpt wat verantwoordelijkheid, moed en menselijkheid betekenen. Anna, wij zouden graag willen dat je zo snel mogelijk bij ons komt werken. Je hebt al bewezen dat je dit verdient.
Anna kon haar oren niet geloven. Tranen stonden in haar ogen. Ze had een mens gered… en onverwacht zichzelf.
