En nu — was hij bereid een kind dat nooit bestaan had te gebruiken om in de erfenis te komen?
Dat was het dieptepunt.
Alexej dook een paar dagen later op. Hij belde haar zelf. Zijn nummer was geblokkeerd, maar hij vond een andere simkaart.
— Anna, we moeten praten. Zonder advocaten. Zonder camera’s. Onder vier ogen.
— Je bent gek als je denkt dat ik naar je ga luisteren, — antwoordde ze.
— Alsjeblieft… alleen één avond. Ik moet je iets uitleggen. Je weet niet alles. Niet over het testament. Niet over mijn moeder. Niet over… mij.
Het lot wilde dat ze toch instemde.
De ontmoeting vond plaats in een open restaurant, tussen de mensen, met beveiliging in de buurt. Anna was ervan overtuigd dat hij zou draaien, smeken, eisen. Maar het liep anders.
— Dat testament is vals, — zei Alexej meteen. — Ik heb het pas eergisteren ontdekt. Mijn moeder heeft het me laten zien. Ze heeft een valse notaris ingehuurd via een oude kennis. Dit alles is haar wraak.
Anna hield haar reactie in.
Ze keek naar zijn gezicht — geen greintje berouw. Alleen vermoeidheid en leegte.
— En jij zelf? Heb jij ermee ingestemd om hieraan mee te doen?
— Nee. Maar… — hij zuchtte, — ik heb niet meteen geweigerd. Ik dacht even dat het misschien een kans was om iets terug te krijgen. Maar toen begreep ik: dit is niet meer mijn strijd. En niet mijn pad.
— Heeft het je anderhalve maand gekost om dat te beseffen?
— Het heeft me anderhalve maand gekost om te blijven met wat ik nog heb. Ik vertrek. Naar Novosibirsk. Ik heb werk, ik krijg woonruimte. Ik stap uit dit spel.
Anna zweeg lang.
Toen zei ze:
— Je bent veel eerder vertrokken. Alleen je lichaam hing nog ergens rond. Nu — voorgoed.
Een week later ontving ze de officiële conclusie van een onafhankelijke expertise: het testament was vervalst. Handtekeningen kwamen grafologisch niet overeen, de notaris bestond helemaal niet. Haar advocaten bereidden al een strafzaak voor tegen Galina Ivanovna.
Maar toen ontspoorden de gebeurtenissen opnieuw.
Galina Ivanovna verdween.
Ze verscheen niet op de zitting, nam de telefoon niet op, haar appartement was verzegeld — een buurvrouw had de politie gebeld nadat er drie dagen lang een vreemde geur uit het appartement kwam en die plotseling verdween, alsof iemand alles brandschoon had gewassen.
Geen spoor. Geen tickets, geen gesprekken. Alles gewist.
Anna sliep die nacht niet.
De volgende ochtend kreeg ze een brief. Per gewone post. Zonder afzender. Alleen haar adres — haar nieuwe adres, dat niemand kende behalve haar naasten.
Binnenin — een vel papier, volgeschreven met grote, nerveuze hand.
“Jij denkt dat je gewonnen hebt. Maar ik heb jaren in deze zoon geïnvesteerd. Ik deed alles om hem goed te laten leven. Jij hebt hem afgepakt, jij hebt hem gebroken, jij hebt mijn gezin vernietigd. Ik vroeg om de datsja — jij gebruikte haar om me in mijn gezicht te slaan. Ik wilde respect — jij hebt me overgoten met rechtszaken en politie. Laat dit naar jou terugkeren in het leven. Ik ga weg, maar niet met lege handen. Ik laat iets achter. Alleen nu is het niet voor jou.”
— G.I.
Anna gaf de brief aan haar advocaten. Later bleek dat Galina Ivanovna binnen de laatste 24 uur voor haar verdwijning al haar spaargeld had opgenomen — meer dan 4 miljoen roebel. Geen sporen, geen camera’s, geen registraties in hotels. Alsof ze verdampte.
Alexej bevestigde: zijn moeder zei hem aan de telefoon — “we zullen elkaar niet meer zien”. Hij wist niet waar ze was. Hij wist niet eens of hij haar moest geloven.
Een jaar later.
Anna zit op de veranda van diezelfde datsja. Nu is hier daadwerkelijk het kantoor van de stichting gevestigd die vrouwen helpt die geconfronteerd worden met financiële chantage binnen de familie. Ze hadden al meer dan 300 verzoeken ontvangen, tientallen zaken gewonnen. Anna’s verhaal werd de basis van een handleiding voor hoe je juridisch correct uit dergelijke valstrikken komt.
