Om erbij te zijn, tot het allerlaatste moment.
Toen Léa’s toestand verslechterde, bleven de motorrijders trouw aan hun belofte. Midden in de nacht verzamelden ze zich aan haar bed. Met oneindige tederheid spraken ze tegen haar, stelden haar gerust en hielden haar hand vast, met de belofte dat ze niet alleen zou zijn.
In een vredige omgeving, omringd door degenen die ze als haar familie beschouwde, is Léa rustig overleden. Ze liet verhalen achter over zonovergoten wegen en vrijheid, en met die glimlach die deze goedhartige mannen zo diep had geraakt.
Een erfenis van solidariteit.
Om haar te eren, namen honderden motorrijders deel aan een eenvoudige, waardige en betekenisvolle ceremonie. Léa lag opgebaard met een klein, gepersonaliseerd vestje en een miniatuurmotor, een verwijzing naar haar droom.
Haar verhaal eindigde daar niet. Er werd een stichting opgericht die haar bijnaam droeg, met een duidelijke missie: ervoor zorgen dat geen enkel kind in het ziekenhuis zich ooit alleen voelt in moeilijke tijden. Dankzij deze stichting leeft de belofte aan Léa voort en draagt ze een krachtige boodschap van solidariteit uit.
Soms dragen helden geen witte jassen of capes, maar hebben ze simpelweg een immens hart en de wil om onvoorwaardelijk lief te hebben.
