De uitnodiging die eigenlijk niet geaccepteerd had moeten worden.
Toen David Montgomery , een man die zijn succes afmat aan de grootte van zijn huis en de waarde van zijn aandelen, een uitnodiging stuurde naar zijn ex-vrouw Clara , verwachtte hij niet dat ze zou komen. Hij wilde zelfs niet dat ze kwam. De uitnodiging was slechts een laatste, wrede herinnering aan zijn ‘overwinning’.
Jaren eerder, tijdens hun scheiding, was Clara een serveerster die moeite had om de eindjes aan elkaar te knopen; haar handen waren beschadigd door bleekmiddel en haar toekomst zag er net zo somber uit als de hemel boven Seattle. Zonder geld voor een advocaat was ze alles kwijt. David had alles meegenomen: het huis, haar spaargeld, en had haar zelfs met hun gezamenlijke schulden op zijn naam achtergelaten.
Hij verliet haar voor Vanessa, een glamoureuze vrouw uit zijn nieuwe kring van rijke vrienden. Hij pochte openlijk dat hij “een goede keuze had gemaakt”, waarbij hij Clara vergeleek met een tweedehands auto en Vanessa met een topmodel.
De bruiloft zou plaatsvinden in het Grand Haven Hotel, een van de meest prestigieuze locaties van de stad. De gastenlijst leek wel een sociaal register van Seattle. Toen Davids vrienden hoorden dat hij Clara een uitnodiging had gestuurd, barstten ze in lachen uit.
‘Heb je haar echt uitgenodigd?’ vroeg een van hen, terwijl hij aan zijn whisky nipte.
‘Natuurlijk,’ antwoordde David met een grijns. ‘Het is een genereus gebaar. Bovendien,’ voegde hij lachend toe, ‘zal dit de laatste keer zijn dat ze geld zo goedkoop ziet… tenzij ze het serveert.’
Hij maakte zelfs een grapje met Vanessa en vertelde haar dat hij een plekje voor Clara had vrijgehouden “helemaal achterin”, in de hoop dat ze in ieder geval iets schoons zou aantrekken dat ze in een tweedehandswinkel had gekocht.
De huwelijksnacht schitterde onder de kristallen kroonluchters. David stond bij de ingang en verwelkomde zijn gasten met Vanessa aan zijn arm – stralend in haar kanten jurk, haar diamanten die elke lichtstraal weerkaatsten.
Hij voelde zich onoverwinnelijk. Zijn bedrijf floreerde, zijn vrouw was prachtig en zijn ‘arme’ ex-vrouw zat vast alleen thuis te huilen boven haar instantnoedels.
Een elegante zwarte limousine stopte voor de marmeren ingang, waardoor de geparkeerde Porsches en Bentleys er plotseling klein uitzagen. De menigte verstomde. Dit was geen gewone auto.
De chauffeur stapte uit, gekleed in een onberispelijk zwart uniform, en opende de achterdeur.
Een enkele met zijde beklede hak raakte de grond. Toen verscheen ze.
Klara.
Ze droeg een witte zijden jurk, geen trouwjurk, maar een nog opvallendere outfit: elegant, zelfverzekerd en tijdloos. Haar haar was opgestoken in een sierlijke knot en een diamanten armband fonkelde in het hotellicht.
Even heel even wankelde zelfs Vanessa’s perfecte glimlach.
David verstijfde. “C-Clara?” stamelde hij.
De klanten fluisterden onderling. Is zij dat? De serveerster?
Clara bleef voor hen staan. Kalm. Wijs. Krachtig.
“David. Vanessa,” zei ze zachtjes. “Dank jullie wel voor de uitnodiging.”
“Ik… ik had niet gedacht dat je zou komen,” wist David eruit te persen, zijn gezicht rood van woede.
“Ik had het voor geen goud willen missen,” antwoordde Clara, met een lichte glimlach op haar lippen. “Het is niet elke dag dat ik iemand uit mijn verleden zo’n blunder in het openbaar zie maken.”
Voordat Vanessa kon antwoorden, klonk er een diepe, kalme stem achter Clara.
“Het spijt me dat ik te laat ben, schat. De bestuursvergadering in Zürich duurde langer dan verwacht.”
Alle ogen waren op jou gericht.
Dit was Ethan Caldwell, de legendarische CEO van Caldwell Enterprises, Davids machtigste rivaal en de man die hij al drie jaar probeerde te ontmoeten.
Ethan liep naar Clara toe en legde beschermend een hand op haar rug.
Davids wereld begon te tollen. “Jij… jij kent hem?”
Clara glimlachte en leunde zachtjes tegen Ethan aan. “Ken je hem? Ethan is mijn verloofde.”
Verbaasde gemompel ging door de lucht. Vanessa liet haar champagneglas vallen. Het spatte in stukken uiteen op de marmeren vloer, een passend einde aan Davids illusie van controle.
En dat was nog maar het begin.
