Ik had net mijn bachelordiploma gehaald, en in plaats van enthousiast of hoopvol te zijn, bevond ik me in een angstaanjagende niemandsland, alsof ik aan het verdrinken was.

Ik at niet meer goed.

Ik kon niet meer slapen.

Toen begonnen de rekeningen binnen te komen: water, elektriciteit, onroerendgoedbelasting, alles.

Ik wist niet wat ik ermee moest doen.

Opa had me het huis nagelaten, maar hoe moest ik het behouden? Ik moest onmiddellijk een baan vinden, of misschien proberen het huis te verkopen om een paar maanden te kunnen overleven voordat ik besloot wat ik verder zou doen.

Twee weken na de begrafenis ontving ik een telefoontje van een onbekend nummer.

Een vrouwenstem klonk door de luidspreker. “Mijn naam is mevrouw Reynolds. Ik werk voor de bank en ik bel in verband met uw overleden grootvader.”

Een bank. Die woorden die ik zo had gehaat, “we kunnen het ons niet veroorloven,” kwamen weer bij me op, met een vreselijke nieuwe wending: hij was te trots om hulp te vragen, en nu zou ik verantwoordelijk worden gehouden voor een kolossale, onbetaalde schuld.

De volgende woorden van de vrouw waren zo onverwacht dat ik bijna mijn telefoon liet vallen.

“Je grootvader was niet wie je denkt dat hij was. We moeten praten.”

“Wat bedoel je, hij was niet…”