De marmeren vloer van hotel Belmont Reforma schitterde onder de kristallen kroonluchters toen Tomás Briones zijn creditcard aan de receptioniste overhandigde.

Op 38-jarige leeftijd viel hij zeker op: maatpak, zelfverzekerde glimlach, luxe horloge. De vrouw aan zijn arm leek verheugd.

“Deze plek is ongelooflijk,” mompelde Nadia, terwijl ze haar bordeauxrode jurk recht trok die elk zonnestraaltje ving. “Ik kan niet geloven dat we hier verblijven.”

‘Ik heb je het beste beloofd,’ antwoordde Tomás, terwijl hij zijn hand kneep. ‘Niets minder dan het beste voor jou.’

De receptioniste, gekleed in een flesgroene blazer en met een onberispelijke glimlach, typt wat gegevens in de computer.

“Welkom in de Belmont Reforma, meneer Briones. We zijn verheugd u vanavond te mogen verwelkomen.”

Tomás keek haar nauwelijks aan. Hij was te druk bezig met het bewonderen van Nadia’s verraste uitdrukking en met nadenken over wat er vervolgens zou gebeuren.

Zijn vrouw, Jimena, dacht dat hij in Monterrey was voor een conferentie. Zoals altijd had hij haar foto’s gestuurd van zogenaamde “vergaderzalen”, terwijl het in werkelijkheid restaurants waren.

Na twaalf jaar huwelijk vertrouwde Jimena hem blindelings. Dat vertrouwen had zijn dubbelleven wel erg gemakkelijk gemaakt.

vervolg op de volgende pagina