Vuur in de lucht
Twintig minuten later vulde rook de cabine. Passagiers hoestten en angst verspreidde zich door de rijen.
Ondanks de waarschuwing van de kapitein stond Michael op, greep een brandblusser en bestreed de vlammen in het bagagecompartiment. De rook trok weg. Er klonk opnieuw applaus.
Even dacht Michael dat hij gelijk had. Zie je wel? In een echte crisis ben ik degene die de leiding neemt.
Maar Dana glimlachte niet. In plaats daarvan fluisterde ze: “Ik heb een baan aangeboden gekregen. In Seattle. Ik ga.”
Het gesprek dat volgde dreef hen uit elkaar. Ze was zijn kilheid en controle beu. Toen Michael, in wanhoop, borstpijn veinsde om haar daar te houden, verstijfde Dana’s gezicht van afschuw, en vervolgens van walging.
“Je hebt gelogen over je gevoelens? Na alles wat er is gebeurd? Het is over tussen ons.”
En toen, net toen het vliegtuig landde, begaf Michaels hart het.
Het beslissende keerpunt.
Boven hem vervaagden de tl-lampen. Stemmen klonken samen: “Uw bloeddruk daalt. We hebben dokter Chen nodig.”
Toen Michael wakker werd, zat Dana naast hem, haar ogen opgezwollen van de tranen.
“U kreeg een zware hartaanval. Ze brachten u met spoed naar de operatiekamer. Dokter Chen heeft u gered.”
De ironie was wreed. De dokter die hij bij de gate had weggestuurd, de dokter wiens patiënt door zijn toedoen was overleden… zij had hem net in leven gehouden.
Toen Sarah binnenkwam, met een gezicht getekend door vermoeidheid, zakte Michael in elkaar.
“Het spijt me,” mompelde hij. “Uw patiënt… als ik maar niet…”
“Ze was twaalf jaar oud. Emma Rodriguez,” zei Sarah zachtjes. “Ze droomde ervan dierenarts te worden.”
Michael barstte in tranen uit. “Ik verdien deze tweede kans niet.”
Sarah bleef zitten, haar stem kalm. “Misschien niet. Maar de vraag is niet wat je verdient, maar wat je nu gaat doen.”
Een ander leven kiezen
Er gingen maanden voorbij. Michael, zwakker maar nog in leven, begon te veranderen.
Hij werkte als vrijwilliger in het kinderziekenhuis en las voor aan het bed van de patiënten. Hij richtte zijn professionele activiteiten op het ondersteunen van goede doelen. Hij onderging therapie en schudde jarenlange hebzucht en onverschilligheid van zich af.
En hij stond tegenover Emma’s ouders. Met trillende handen vertelde hij hen de waarheid, erkende hij zijn schuld en bood hij aan om zich in te zetten voor hun nieuwe stichting ter nagedachtenis aan haar.
Aanvankelijk boden ze weerstand.
