“Ik wil dat je blijft slapen met mijn deken.
De pik open.
Beloof me dat je hem niet in een doos stopt.”
Mijn borst deed zo’n pijn dat ik dacht dat ik van het bed zou vallen.
“Mama, alsjeblieft… beloof me dat je blijft leven.
Dat je blijft lachen.
Dat je ijs eet, zelfs als je het koud hebt.
En dat je mensen toestaat van je te houden.”
Het deel dat me het meest heeft geraakt:
“Ik wil niet dat je vergeet dat ik gelukkig ben omdat ik je dochter ben.
Ook al kan ik niet lang blijven, ik zal over je waken, waar ik ook ben.”
Er viel een korte stilte, gevolgd door een zacht geluid… als een fragiele inhalatie.
A en de…
“Ik hou van je, mama.
Wees niet bang.
Ik ben niet bang.”
Het bericht eindigde.
Ik bleef daar liggen, op mijn knieën op de ziekenhuisvloer, met het opgezette dier in de ene hand en de kleine recorder in de andere, terwijl mijn ziel in stukken werd gescheurd.
Op dat moment begreep ik waarom Lily niet wilde dat haar vader het bericht als eerste hoorde.
Ze kende hem.
Ze wist dat hij zou instorten.
Ze wilde dat ik sterk genoeg zou zijn om hem te steunen wanneer het zover was.
En ik begreep ook nog iets anders:
mijn dochter nam geen afscheid van het leven…
ze zorgde ervoor dat wij niet samen met haar zouden sterven.
Die dag, toen ik terugkeerde naar haar kamer, sliep Lily diep.
Ik pakte haar hand, leunde dicht bij haar oor en fluisterde:
“Ik beloof te leven, mijn liefste.”
Ik beloof te lachen.
Ik beloof je deken te bewaren.
Mijn stem trilde, maar mijn belofte was oprecht.
De vrouw keek me aan en wist dat ik iets belangrijks had gehoord.
Zonder een woord te zeggen, verliet ze het moment, speciaal voor mij… en mijn kleine meisje.
De zon ging onder toen ik naar buiten ging om wat frisse lucht te krijgen.
En voor het eerst in maanden voelde ik iets wat ik sinds het begin niet meer had gevoeld:
Vrede.
Pijnlijk, onvermijdelijk, maar echt.
De vrede van het weten dat de liefde van mijn dochter zo groot was… dat ze zelfs in haar pijn aan ons had gedacht.
En ik wist, met absolute zekerheid, dat haar stem…
de stem van mijn kleine Lily…
mij de rest van mijn leven zou vergezellen.
