Laten we terugkomen op dit beroep.
Ik hing gewoon op, zonder ruzie te maken, zonder te huilen. Ik stond daar, starend naar het stille scherm in mijn hand, alsof het van iemand anders was. Het huis leek zijn adem in te houden. De koelkast zoemde. De klok aan de muur tikte, maar verder was alles stil.
Ik liep naar de woonkamer en ging op de bank zitten, nog steeds in mijn prachtige blauwe jurk. Die jurk waarvan mijn man zei dat mijn ogen erin fonkelden. Ik had hem voor hen aangetrokken, voor dat etentje dat nooit doorging. Voor die verjaardag die niemand zich herinnerde.
Ik zat daar wat uren leek te duren, maar misschien waren het maar minuten. De tijd speelt je parten als je hart gebroken is.
Eigenlijk had ik de hele avond alleen in het restaurant doorgebracht, aan een tafeltje voor vijf, terwijl ik de andere gezinnen zag lachen, hun kaarsjes uitblazen en samen foto’s maken. Ik had de ober verteld dat ze te laat waren. Daarna had ik gezegd dat ze in de file stonden. Toen hield ik op met excuses maken en betaalde ik gewoon de rekening.
De ober glimlachte vriendelijk toen hij me de bon overhandigde.
VERVOLG OP DE VOLGENDE PAGINA
