“Nee,” zei ik zachtjes. “Raak haar niet aan.”
Sienna knipperde met haar ogen en trok haar hand terug alsof ze zich had gebrand. “Miles, lieverd… je maakt een grapje.”
Eindelijk keek ik naar haar op. Mijn gezicht verstijfde, alsof er iets in me een deur had gesloten.
‘En wat zei je?’ vroeg ik. Mijn stem was laag en monotoon, alsof hij niet van mij was.
Sienna’s lippen gingen lichtjes open. Ze zocht naar een opening. “Je moeder raakt soms in de war als ze moe is. Ze is waarschijnlijk gestruikeld en…”
Mijn moeder, dapper zelfs in deze vernedering, probeerde me zoals altijd voor de waarheid te beschermen. “Het gaat goed met me,” mompelde ze, terwijl ze haar tranen met de achterkant van haar hand wegveegde. “Er is niets gebeurd.”
Maar er was iets gebeurd. Iets enorms.
Ik hielp mijn moeder overeind. Ik pakte haar wandelstok en legde die terug in haar hand. Mijn gebaar was zachtaardig, maar mijn houding was dat niet. Sienna merkte het. Echte angst begon in haar ogen te verschijnen – geen angst voor mijn moeder, maar angst voor de gevolgen.
De deur waarvan ze dacht dat ze die nooit meer zou kunnen sluiten.
‘Ga naar je kamer,’ zei ik.
Sienna verstijfde. “Wat?”
“Pak je spullen,” herhaalde ik. “Je blijft hier vannacht niet slapen.”
Zijn gezicht vertrok. “Dit is waanzin. De bruiloft is over twee maanden.”
Ik leidde mijn moeder naar de woonkamer, mijn arm om haar schouders, alsof ik fysiek een muur tussen hen in moest vormen. Sienna volgde een paar stappen achter me, snel pratend en in een poging de situatie te kalmeren.
‘Zeg dat niet waar het personeel bij is,’ siste ze. ‘Ze zullen het horen.’
Ik bleef in de gang staan en draaide me niet om. “Spreek nooit meer zo over mijn moeder.”
Mijn woorden vielen als stenen. Sienna bleef stil, niet uit spijt, maar omdat ze begreep dat mijn charmes geen effect hadden.
vervolg op de volgende pagina
